ik zorg sinds 20 jaar na het overlijden van mijn ma voor ons papa.
hij is in augustus 2015 - 99 jaar,is slecht in het stappen en heeft af en toe evenwichtsproblemen- zn geheugen is nog heel goed.ik ontvang het blad van mantelzorgers maar heb nooit of nooit iets gemerkt van de dag van de mantelzorger.
Heb zelf ook vragen ivm oppas enz.
op mijn 35 j ben ik mantelzorger geworden voor mijn echtgenote en haar ouders na haar overlijden ben ik dit geworden voor haar beste vriendin en dat nog altijd en met evenveel plezier.
wat ik allemaal al sinds dien kan ik onmogelijk met een paar regels vertellen.
ik ooit eens een uitnodiging gekregen om deel te nemen aan een voordracht
Dag van de mantelzorger is voorbij gegaan zonder er iets van te merken. Er was vanalles te doen, maar niets kwam in aanmerking voor mij (ons). Bokrijk duurde te lang voor de partner en de mantelzorgcafé's vallen altijd slecht (wegens verpleging en kiné die dan langs komen. Goed bedoeld, maar niet voor mij. Jammer....
Oude klachten steken terug de kop op. Ik werd meer dan 20 jaar geleden al eens van Hernia geopereerd en nu zijn de rugklachten er weer. Een kuur ontstekingsremmers en een portie kiné. Hopen dat het weer (relatief) goed komt. Voor de rest alles ok. Vrouwke voelt zich goed en ziet er content uit. We doen wat we kunnen en trachten al naar de volgende vakantie.
vader is helaas overleden op 4 maart ll. en nu moeder op palliatieve zorgen... moeder is nog bij volle verstand en we praten zoveel mogelijk met mekaar zolang het nog kan.. het is verschrikkelijk moeilijk en moet ook een beetje aanmezelf denken maar nu eerst alles nog geven aan moeder zoveel ik kan...
Vandaag samen met de mensen van de dagopvang naar Scherpenheuvel geweest.
Op deze dag van de mantelzorger wens ik alle mantelzorgers het beste toe.
De vakantie in Italie (Verbania - Lago Maggiore) was heel leuk. Ok, de trip met de bus is zwaar en zeker voor de patiënt, maar de rust en de ervaringen achteraf lonen zeker de moeite. De groepssfeer doet enorm veel deugd. Je kan je verhaal eens kwijt en het gevoel niet alleen te staan doet enorm goed. Zolang we kunnen zullen we zeker nog mee gaan en hopelijk zitten we nog voor jaren gebeiteld.
Ik zorg voor mijn vader en mijn moeder met Alzheimer, zij wonen bij ons in (kangoeroewoning). Ik zie dit als mijn taak, er is anders niemand en zij hebben niet het karakter om zich aan te passen aan vreemden, zelfs die met de beste bedoelingen .
