Netwerk voor mantelzorgers, van maandag tot zondag

Ik geef je een hartje om je te steunen op de moeilijke momenten. Sterkte! Groetjes, Lode

Vanochtend zijn Y. en P. vertrokken naar hun buitenverblijf in het zuiden. Vier weken blijven ze daar. Dat betekent weer extra organiseren. Want Y. en P. zijn zo vriendelijk om moeder elke zondag mee naar de eucharistieviering in het dorp te nemen en daarna terug te brengen. Nu zullen we dat een aantal weken zelf moeten opnemen. Niet alleen het vervoer van en naar de kerk, maar moeder heeft tijdens de eucharistie ook wat toezicht nodig. We zien wel ...

2 | mensen      0 | Reacties

Marie, je moet eens hard op de tafel kloppen en een vergadering met je zussen beleggen. een schema opstellen en zo kan jij ook eens denken aan jezelf. Of je moet je laten betalen door je zussen maar het beste is dat je een afspraak hebt met je zussen. Bij mij thuis waren wij met 13 kinderen en als het zover was dat moeder niet meer kon voor zichzelf zorgen hebben we een weekplan opgesteld(gedurende 5 jaar). Dat ging prima tot een maand voor haar overlijden ze opgenomen werd in het ziekenhuis om daar te sterven.

Marie je vooral niet schuldig voelen, en toch op tijd neen zeggen,het is niet egoïstisch van ook aan je zelf en je gezin te denken, zo veel te langer hou je het vol ,en al dat geregel om er eens tussen uit te gaan DOEN , je zal merken het loont de moeite, spreek uit eigen ervaring.groeten Lucy

Hou goede moed, en denk aan de mooie momenten die je samen had en nog hebt. Want als ze er niet meer is zul je blij zijn dat je het gedaan hebt!

Marie, natuurlijk moet jij je niet schuldig voelen, want jij geeft zóveel aan je moeder, terwijl je zussen totaal niet bijdragen. Je hebt je moeder al bij jou in huis genomen, het minste wat je zussen kunnen doen is toch om haar ook eens af en toe te vervoeren of een activiteit met haar te doen. Voel je niet schuldig, want dat slorpt onnodig veel energie op! Je mag net trots zijn op je toewijding!

Dit weekend was heel vermoeiend. Ik ben altijd het eerste aansprekingspunt. Wil moeder eens gaan winkelen, of een terrasje gaan doen, ik word altijd als eerste gevraagd om haar te brengen. Dat komt niet altijd goed uit voor mij, maar altijd ‘neen’ zeggen vind ik ook zo moeilijk. Mijn man zegt dat ik me niet schuldig moet voelen, maar ik vind dat toch wel moeilijk.

2 | mensen      0 | Reacties

Ik heb echt nood om er eens tussenuit te zijn, maar spontaan erop uit trekken is nu wel erg moeilijk geworden voor ons. Als we eens een weekendje (of langer) weg willen, is het altijd een hele organisatie om het geregeld te krijgen dat er opvang en toezicht is voor moeder de periode dat we er niet zijn.

2 | mensen      0 | Reacties

Een aantal zaken vind ik toch wel moeilijk. Aangezien moeder bij ons woont, gaan mijn zussen er vanuit dat ik alles wel zal regelen. Als ik daar al eens durf over klagen, antwoorden ze: “dan moet ze maar naar een home”. Wij vinden dat een beetje een gemakkelijke houding, tussen wit en zwart zijn er immers nog veel tinten grijs.

1 | mens      0 | Reacties

Moeder weigert regelmatig hulp, legt allerlei spullen verloren, doolt ’s nachts al eens door huis, heeft geen besef meer van welke medicatie ze wanneer moet nemen, … Daarom heb ik loopbaanonderbreking in het kader van medische bijstand aangevraagd. Ik werk nu nog maar halftijds, uiteraard met de bijhorende negatieve financiële gevolgen.

2 | mensen      0 | Reacties

Ondertussen is mijn vader al 7 jaren overleden en woont mijn moeder nu alleen in haar ‘studiootje’. Zelf spreekt ze over ‘haar serviceflat’. Ze zou daar ook liefst blijven wonen, veilig, dicht bij ons, waar de familie regelmatig binnenvalt en dan voor ambiance zorgt. Ik denk dat ze zo toch van een gelukkige oude dag kan genieten.

1 | mens      0 | Reacties