Ik ben een alleenstaande moeder van drie kinderen en zorg sinds 2009 voor mijn demente moeder, die sinds 2012 bij mij inwoont. Mijn moeder heeft altijd gezegd dat ze niet naar een rusthuis wilde.
Mijn moeder is inmiddels overleden. Ze is 94 geworden.
Hoi beste Els, ik moet je volledig toetreden voor wat betreft het uit de boot vallen van mantelzorgers die voltijds voor de zorgbehoevende niet meer gaan werken.
Sedert 2005 zorg ik voor mijn partner, ik was haar, geef haar eten en doe het volledige huishouden. Sedert 2012 ga ik niet meer gaan werken omdat ikzelf nu ook gehandicapte ben wegens schizofrenie en zijn we voltijds bezig met de zorg voor de partner en de dieren.
Ja we hebben dieren die ons vermaken in plaats van echte vrienden die niet meer de moeite willen nemen om met ons rekening te houden.
Het is inderdaad zo dat wij volledig uit de boot vallen op gebied van ondersteuning.
Beste Erwin, op jouw “yes, we can!” kan ik (en wss velen met mij) enkel antwoorden met “no, i can’t!”. De intensieve zorg voor mijn moeder en daarbij nog het op mijn eentje runnen van een eigen huishouden eist alle energie op. Als ik jouw verhaal goed begrijp, ijver je voor een pool van mantelzorgers. Het adequaat invullen van de benodigde zorgvraag lijkt mij een taak van de overheid. Een wettelijk statuut moet er komen middels een wet, dus via de politiek. Ik denk dat wij als mensen op de werkvloer, diegenen met “olie aan de handen” enkel kunnen aankaarten waar we tegenaan lopen en hopen dat organisaties die daarvoor zijn opgericht en de poltiek hun werk doen. Ze zouden beter moeten luisteren, dat weet ik na tien jaar voltijdse zorg onderhand wel. Recent heb ik op deze site nog mijn ongenoegen geuit op het decreet van M de Block mbt het nieuwe statuut voor werkende mantelzorgers waarbij niet-werkende mantelzorgers, die zich juist voltijds inzetten om de zorgvraag in te vullen, weeral uit de boot vallen! Het is dus de groep die de meeste zorg opnemen en hun leven volledig “on hold” zetten die dus weer de minste, wat zeg ik: GEEN erkenning krijgen. Zo waardevol vindt men ons dus. Maar goed dat er nog de erkenning is via een soms zeldzame, maar toch zo inspirerende glimlach van de zorgbehoevende zelf want noch van de lokale, noch van de vlaamse of federale overheid krijg ik enig middel om dit alles vol te houden. Steeds op het randje van een burnout, maar toch maar weer doorploeteren.
Groetjes, Els.
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Goededag, een heel tijdje geleden heb je een hartje gestuurd. Ik heb niet alle 'hartjes' kunnen beantwoorden. Getuigenissen komen wel vaker op hetzelfde neer: mantelzorg is zwaar en neemt een mens in beslag.
Daarom heb ik de afgelopen jaren van mantelzorg voor ouders (nu alleen nog moeder) nagedacht... Nagedacht over een statuut voor personen die instaan voor informele zorg - wat we dus mantelzorg noemen - die zich verenigen als lotgenoten. Mijn voorstel van statuut van versterking van aanvullende informele zorg circuleert bij instanties die te maken hebben met personenzorg zoals dienstenaanhuisbedrijven, zorgvzw's, die allemaal overvraagd worden en handen tekort komen. Heb je als ervaringsdeskundige met mantelzorgpraktijkervaring belangstelling om dit voorstel in te zien, stuur ik het graag ter beoordeling even door op je mail, want hier kan ik geen bestanden in bijlage versturen.
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Hey Els,
Wat een fantastisch bericht liet je achter bij mij........dankjewel daarvoor!
Dat doet deugd!
En het komt van iemand die weet hoe het voelt lees ik.
Ik vermoed dat wij heel wat van dezelfde stapjes zetten de voorbije tijd !
Ook voor jou heel veel sterkte en een lieve knuffel.... !!!
Inge
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.