Door toedoen van de ziekte van mijn vader waarvoor ik mantelzorger ben, werd ik gestimuleerd om verpleegkunde te studeren. Ik zit momenteel in mijn laatste jaar en maak een eindwerk over...mantelzorg. Net omdat ik dagelijks ervaar hoe zwaar die rugzak kan wegen.
Ik heb niet altijd het gevoel gehad dat ik word/werd begrepen door professionele zorgverleners. Bovendien had ik de indruk dat ze mij niet als een persoon zagen, maar wel als 'deel van mijn vader'.
Hoe ervaren jullie de samenwerking? Kunnen jullie bij zorgverleners terecht met jullie zorgen, bedenkingen, opmerkingen? Zien ze jullie spontaan, zien ze jullie onzekerheden? Of is er nog veel werk aan de winkel?
Ik wens jullie allemaal veel moed op jullie tocht. Ter info geef ik even mee dat de patroonheilige van de mantelzorg zijn mantel in de helft deed om één deel aan een behoeftige te geven en het andere deel zelf te houden. Ook jij hebt soms warmte en zorg nodig. Vergeet jezelf niet.
Alleen ingelogde gebruikers kunnen een reactie toevoegen. Je kan hier inloggen of hier registreren als je nog geen account hebt.