Mijn beide ouders lijden aan dementie en wonen nog thuis. Ik regel hun medicijnen, administratie en financiën, ga mee op doktersbezoeken, doe boodschappen, ... Ik ondervind heel veel weerstand vooral van mijn moeder die mij verwijt mij teveel te bemoeien. Het is soms echt ontmoedigend. Ik ben noodgedwongen deeltijds beginnen werken.
Dag Pat, bedankt voor je reactie. Mama gaat nu tijdens de week naar de dagopvang van het WZC ster der zee in Scherpenheuvel. Daar is ze erg graag, er is daar een goede sfeer en mama krijgt voldoende aandacht. Tijdens het W.E. is er wel een probleem want dan is de structuur weg en kan ik echt niet goed doen, bovendien wil ze telkens naar haar woning die ze niet wil schenken, verkopen of verhuren. Onderhoud van de woning vraagt ook veel zorg. Ik heb de psychologe gevraagd wat ik moet doen en ze zei me dat ik het moet toelaten, mits ondersteuning Wit-geel kruis en veiligheid, om haar 1xweek te laten slapen in haar huis als ze dat wil zo kan ze zelf ondervinden of ze zelfstandig kan wonen. Dat is 2keer gelukt maar nu niet meer en toch wil ze niet toegeven. Ze zegt dat ze alles nog kan en als mijn man en ik er niet meer zouden zijn ze zeker terug gaat naar haar woning....
Discussies blijven en tijdens het WE is het moeizaam, mijn man en ik (71 en 67j) voelen ons leven passeren, zij is immers erg dominant en eigenzinnig.
Ik moet uitkijken waar ik haar kledij ed leg of hang want als ze het niet vindt heb ik haar bestolen, idem voor haar geld. Soms zouden we de muren opkruipen van ellende, ik besef wel dat ze hier niet altijd kan aandoen maar wij zijn ook geen psychiater of psycholoog die al die reacties kunnen beoordelen, we zijn soms ten einde raad. Ik heb full-time gewerkt tem 60j en mijn echtgenoot tot 66. Genieten is nu de boodschap maar frustraties verstoren ons leven, familie is ook moeilijk want ze zeggen, je hebt dat gekregen en hebt ook nog haar woning later en financieel sta ik er niet slecht voor, dus zorg maar goed voor onze zus, dement of niet.
Dag Chris, klinkt allemaal heel frustrerend. Is zo een erge ziekte he. Het is een constante strijd bijna. En je weet dat ze er niet aan kan doen, maar je bent zelf ook maar een mens, en soms wordt het allemaal wat veel. Ik heb ook het idee dat er geen tijd is voor leuke dingen, enkel miserie en zorgen en (figuurlijke) brandjes blussen... Veel sterkte.
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Ik begrijp heel goed wat je bedoelt, ik zorgde voor mijn beide demente ouders, mijn pa is ondertussen gestorven, die bij mij in een kangoeroewoning leven. Het is niet gemakkelijk, maar als je van jezelf vindt dat je dit moet doen, dan moet je dat ook doen, je zal er later nooit spijt van krijgen.
Ik wens je heel veel sterkte, want je bent voor een groot deel aangewezen om alles zelf aan te pakken.
Veel groeten,
Anette
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Pat wat ge doet dat is een grote klus voor twee mensen zorgen.ik weet al wat het is met een persoon.probeer maar het beste ervan te maken we moeten erdoor zorg goed jezelf groeten Willy
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Dit is echt wel zwaar om te dragen. Ik werk op een afdeling met dementerenden. Kinderen hebben een hele zware taak, en soms wordt het best allemaal wat te veel.
Probeer regelmatig je hoofd eens leeg te maken, en zoek zeker steun bij je vrienden en mensen om je heen.
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.