Sonia M.

zorgt voor partner met dementie

Momenteel verblijft hij in St Bavo omdat het niet meer haalbaar was .Na een beroerte,een operatie aan de halsader is het snel bergaf gegaan.
Frontale temporale dementie, vasculaire dementie,. en tot slot nog alzheimer .
Ik heb hem zeer lang thuisgehouden, maar het was voor mij onmogelijk. Hij is juist 71 geworden .

Dragen Sonia een warm hart toe:
Rolanda S. , Guido V. , Marleen V. , Mieke . , Frederik B. , karina h. , Marie-Louise L. , Lisa L. , Rika H. , Filip P. , Denise M. , Kris G. , Jonas G. , Indirra P. , Hilde K. , Carina G. , Ines M. , Sonja L. , Martina V. , Christiane H. , Geertrui W. , Frieda v. , Lode V. , Helena B. , Darius Z. , Yumi C. , Ludo C.

Update van 16/11/18

7 november 5 dagen voor zijn 73 ste verjaardag is Walter van ons heengegaan.

Hij heeft nu de eeuwige rust gevonden.

Het ga je goed mijn liefste. Kusjes Sonia

3 | mensen

2 | Reacties

Yumi C. liet een reactie achter

Veel sterkte Sonia. Hij zal heel trots zijn op alles wat je voor hem gedaan hebt, dat weet ik zeker.

Mieke . liet een reactie achter

Beste Sonia, ik wens je heel veel sterkte toe!!!

Frieda v. liet een reactie achter

veel sterkte het is niet gemakkelijk mijn man heeft ook Frontale temporale dementie al 18 jaar en suikerziekte zit in rolstoel gaat 5 dagen naar dagopvang het wordt zwaar

Update van 13/12/17

Alhoewel hij van niets meer weet doet hij het goed. In Juli heeft hij een zeer zware heupfractuur gehad waardoor hij er 3 maanden absoluut niet mocht steunen.Nu is hij dus rolstoel gebonden. Ik ga er wel dikwijls mee wandelen, en zie dat hij daarvan geniet
Omdat hij ook niet kan praten weet ik niet wat er in zijn hoofd omgaat . Soms denk ik dat hij mij erkend en andere keren niet.

6 | mensen

0 | Reacties

jeannine T. liet een reactie achter

hallo lieve Sonia, dank voor je lieve groet van vandaag, het doet deugd dat er toch iemand is die me niet vergeet, ik heb namelijk alles moeten prijs geven (ziekenzorg, kav nu Femma, kind en gezin, nu voel ik eenzaamheid ik zorg nu al 9 jaar voor mijn echtgenoot met parkinson, ik heb nog een hele boel te leren om los te laten, en meer geduld te hebben, als ik zo de getuigenissen lees hebben de meeste zich verzoend, maar daarvoor heb ik nog een lange weg af te leggen, ik heb borstkanker gehad en ben nu bang om te hervallen en dan is men leven niet meer interessant
een dikke knuffel

Hilde K. liet een reactie achter

Ik herken de situatie bij mijn mama die voor papa zorgt met gelijkaardig ziektebeeld . Gelukkig blijft hij stabiel en kan hij nog thuis wonen maar dat is heel zwaar voor mama die altijd graag op stap was en nu niets meer zonder hem durft doen .. zij vecht met momenten echt tegen depressie en groot verdriet . Mentaal gezien is het voor haar zwaarder dan voor papa .. veel sterkte en zeker blijven aan uw ontspanning denken !

Rolanda S. liet een reactie achter

Het is zo herkenbaar! Ik voel juist hetzelfde.Alleen is mijn man nog thuis. Maar hoelang dat weten wij niet. Gelukkig heb ik heel veel steun van mijn kinderen. Alleen kan je dat echt niet aan.