Zeger Sierens is amper 24 jaar oud en al mantelzorger. Samen met zijn vader zorgt hij voor zijn moeder die Alzheimer heeft. Zijn mantelzorgtaken kan hij voorlopig nog goed combineren met zijn job als onderzoeker. Maar hoe ervaart hij deze mantelzorgtaken? Wij stelden hem onze acht mantelzorgvragen.
1. Hoe ben je mantelzorger geworden?
"Toen de diagnose werd vastgesteld, wist ik dat er serieuze problemen op til waren. In het begin was ik daar nog niet zo hard mee bezig. Maar geleidelijk aan had mijn moeder steeds meer zorg nodig. Eerst gingen we haar niet langer dan vier uur alleen laten. Daar ging dan telkens een uurtje vanaf. En nu kan ze niet meer alleen zijn."
2. Hoe ervaar je de zorg?
"Normaal gezien, is het je moeder die wanneer je 24 jaar bent min of meer klaar is met haar zorgtaak. Dan zitten er zo’n 20-tal jaren tussen vooraleer je zelf voor je ouders moet zorgen. Bij mij is het iets anders gelopen. Het 'zorgen voor' is er nu al, dus eigenlijk veel te vroeg. Gelukkig kan ik werk en zorg goed combineren. Dat heb ik te danken aan mijn vader. Die neemt het grootste deel van de zorg op zich. Enkel als ik vrij ben, vraagt hij om er te zijn en bij te springen. We weten heel goed wat we aan elkaar hebben."
"Samen hebben we afgesproken om mijn moeder zo lang mogelijk thuis te verzorgen. Dat houdt in dat ik haar ’s ochtends help bij het opstaan en bij het aankleden. Ik help haar ook als ze naar het toilet gaat. En dat zijn misschien wel dingen waar je op mijn leeftijd normaal gezien niet mee bezig bent. Het is geen gemakkelijke situatie, maar je moet het aanvaarden. Het kan niet anders. Ik besef ook dat mijn moeder er binnen vijf jaar misschien niet meer zal zijn. Dus alle tijd die ik nog krijg, breng ik graag met haar door."
3. Wat zijn de mooie momenten?
"Het is zeker niet meer zoals vroeger. Echt dingen samen doen, zit er niet meer in. Ze beseft ook niet veel meer. Maar als ik haar bijvoorbeeld zie glimlachen en dansen, dan geniet ik daar oprecht van. We wonen gelukkig op een boerderij. Hier kan ze gewoon rondlopen en ze maakt ook gebruik van onze hometrainer. Dat is goed, want beweging is belangrijk voor haar."
"Aangezien ze emotioneel afhankelijk is van ons, gebeurt het wel eens dat wanneer wij eens boos of verdrietig zijn, zij dat ook is. Maar als zij bijvoorbeeld ontevreden is, kunnen we dat wel snel counteren door zelf vrolijk te doen."
4. Wat zijn de moeilijke momenten?
"Het is bijzonder moeilijk om elke dag opnieuw te zien dat ze achteruitgaat. Soms word ik daar een beetje boos van. Maar ik besef dat ze daar zelf niets aan kan doen. Bij elke stap die ze achteruitgaat, heb ik enkele weken nodig om het te aanvaarden. En dat 'achteruitgaan' gebeurt nu sneller dan vroeger. In het begin was het eerder: dit jaar gaat het iets minder dan vorig jaar. Nu merk je dat verschil van week tot week."
"Je wordt er wel harder van. Toen ze in het begin huilde, vond ik dat verschrikkelijk. Nu huilt ze elke dag, maar ik heb het er minder moeilijk mee. Nu beseft ze ook niet meer dat ze ziek is. Gesprekken voeren is niet meer mogelijk. Maar door kleine gebaren proberen we haar wel het gevoel te geven dat ze er nog steeds bijhoort."
"Gelukkig heb ik enkele vrienden die de situatie begrijpen en ik heb heel veel aan mijn vader. Ik heb ook geleerd om meer te relativeren en me sneller over moeilijke momenten heen te zetten. In het begin was ik vaak boos. Waarom moet dit ons nu overkomen? Maar wat bereik je daar mee? Het is zo en we moeten ermee verder."
5. Wat doe je om te ontspannen?
"Ik heb wel nog regelmatig dingen te doen en plaatsen waar ik naartoe kan gaan. En ik ga wel eens iets drinken. Mijn vader heeft het daar veel moeilijker mee. Hij is echt altijd thuis."
6. Maak je gebruik van enige vorm van dienstverlening?
"We maken gebruik van Familiehulp en het Wit-Gele Kruis. Zo wordt het niet té zwaar. Familiehulp hoeft niet het hele huishouden te doen. Het is vooral belangrijk dat mijn moeder bezig blijft. Ze betrekken haar bij taken, zoals koken. Het duurt dan wel langer, maar dat is niet erg. Het belangrijkste is dat ze bezig blijft en het gevoel heeft erbij te horen."
7. Hoe hou je de balans tussen de zorg, je job en je hobby’s?
"In het begin ging het langzaam. Je rolt er eigenlijk een beetje in. Dus ik heb wel de tijd gehad om mijn leven aan te passen aan de zorgsituatie. Ik had het natuurlijk graag anders gezien. Maar zoals het nu is, lukt het me wel om een evenwicht te vinden. Het helpt zeker dat we goed georganiseerd zijn."
"Voor mijn vader is die balans wat moeilijker denk ik. Hij is op pensioen en heeft dus eigenlijk geen verplichtingen meer. Dus voor hem is het belangrijk dat hij niet té veel wil doen."
8. Heb je een tip voor andere mantelzorgers?
"Ik kan maar één tip geven: op tijd hulp inschakelen zodat je zelf nog genoeg tijd hebt om te ontspannen."
Om de twee weken kiezen wij een ‘mantelzorger van de week’ die we in de bloemetjes zetten. Ken of ben jij iemand die hiervoor in aanmerking komt? Stuur dan een mailtje naar info@ma-zo.be!
Bekijk alle 'Mantelzorgers v/d week'!
4 reacties
25 mei 2016
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Hier lees je …
0 reacties
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Rita Nevelsteen is een van …
0 reacties
Zo jong en toch al mantelzorger. Als ik het zo hoor, zal misschien iedereen vroeg of laat wel met mantelzorg geconfronteerd worden.
En dan ben je plots mantelzorger. Het kan snel gaan!
Zeger, dank je wel voor je getuigenis.
Pluk de dag en geniet van elk fijn moment. Elke dag iets achterlaten kan je zo verdrietig maken maar nu mijn moeder er niet meer is ben ik dankbaar dat ik er lang voor haar geweest ben.Probeer je daar aan op te trekken.
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.