Lieve zorgt voor haar man, Pieter. In 2008 werd bij Pieter dementie vastgesteld. De ziekte evolueerde langzaam, tot 2015. Nu woont hij in een woonzorgcentrum en herkent hij zijn kinderen, kleinkinderen en vrouw niet meer. Toch zal Lieve er altijd zijn voor Pieter, elke dag opnieuw! Hoe houdt ze het vol? Wij stelden haar onze acht mantelzorgvragen.
1. Hoe ben je mantelzorger geworden?
“Omdat Pieter dingen begon te vergeten, heeft hij in 2007 zelf gevraagd achter een onderzoek. Pas in 2008 werd de diagnose dementie gesteld. In het begin was het een langzaam proces. We deden nog veel dingen samen, zoals winkelen, fietsen, kaarten en samen boeken beluisteren. Maar stilletjes aan werd alles veel moeilijker voor Pieter. Hij had het moeilijk om mensen te herkennen die we op straat tegenkwamen. Nadien vroeg hij dan: wie was dat?”
“Begin 2015 verslechterde zijn toestand. Pieter was altijd een zeer verzorgde man, maar plots stopte hij met het poetsen van zijn tanden en waste hij zich niet meer. Toen heb ik het Wit-Gele Kruis ingeschakeld. Enkele maanden later kon hij opeens moeilijk stappen en kreeg hij hevige hoofdpijn. Een ziekenhuisopname volgde. Toen hij thuiskwam was alles vreemd voor hem. Hij wou steeds terug naar Kastel, zijn geboortedorp. Wanneer hij enkele minuten alleen was op de slaapkamer, waagde hij zich aan een ontsnappingspoging. Hij was over de omheining van het terras geklommen en stond op het terras drie appartementen verder. Hem thuis verzorgen werd een echte uitdaging. In de zomer van 2015 heb ik samen met de kinderen besloten om Pieter te laten opnemen in een woonzorgcentrum.”
2. Hoe ervaar je de zorg?
“In het begin piekerde Pieter vaak en was hij vaak triestig. Ik had schrik dat hij depressief ging worden, maar dat gebeurde niet. Hij zei regelmatig: ik vergeet wel veel, maar dat doet gelukkig geen pijn. Vroeger ging hij vaak stappen, altijd dezelfde weg van acht km. Op een keer was hij verkeerd gelopen, nadien gingen vrienden of mensen van de thuiszorg met hem op stap. Het is moeilijk om iemand waar je lief en leed mee deelt zo te zien veranderen.”
“Toen hij zijn thuis niet meer herkende deed dat pijn, maar het deed nog meer pijn toen hij stilletjes aan zijn kinderen, kleinkinderen en uiteindelijk ook mij niet meer herkende. Toen Pieter werd opgenomen in het woonzorgcentrum, ging ik meermaals per dag langs. Ik was er elke avond tot hij in bed lag. Ik heb nu beslist om ’s avonds niet meer langs te gaan. Dat was moeilijk, maar ik voelde dat het me allemaal wat teveel werd. Iedereen was blij met mijn beslissing.”
“Als ik thuis ben, heb ik het vaak moeilijk. Ik ben de man kwijt die ik heel graag zie en ik voel me alleen. In het weekend heb ik het het moeilijkste. Veel vrienden nemen geen contact meer met me op en dat doet pijn. Gelukkig heb ik wel een groepje vriendinnen die met me begaan zijn. En ik heb ook schatten van kinderen en kleinkinderen.”
3. Wat zijn de mooie momenten?
“Pieter is altijd een goedlachse man geweest en gelukkig is dat nu ook nog het geval. En ik merk dat hij zich wel op zijn gemak voelt in het woonzorgcentrum, dat doet deugd. Ik ben ook blij dat ik iets heb gevonden om hem rustig te houden: een voel- of snoezelschort. Dat is een schort waar allerlei dingetjes op worden bevestigd: knuffels, lintjes, sponsjes, kralen … Ik heb er al vijf zelfgemaakt. Het is belangrijk dat de schort verschillende texturen heeft waar Pieter aan kan voelen. Als hij zijn voelschort omheeft, blijft hij heel de dag rustig.”
“Vroeger hebben we nooit Valentijn gevierd, maar dit jaar kreeg ik een Valentijnskaartje van Pieter in de bus. Ik weet dat het verplegend personeel van het woonzorgcentrum hiervoor heeft gezorgd, maar het deed toch deugd.”
4. Wat zijn de moeilijke momenten?
“Het moment waarop we moesten beslissen of Pieter werd opgenomen in een woonzorgcentrum was een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan! Toen de huisdokter voorstelde om hem te laten opnemen, ben ik samen met de kinderen rusthuizen gaan bezoeken. Dat was enorm confronterend. Bij het buitengaan, kregen we telkens een krop in de keel. Tot tweemaal toe werd er een kortverblijf vastgelegd, maar ik kon het niet.”
“Uiteindelijk hebben we samen de knoop doorgehakt. In de zomer van 2015 hebben mijn zoon en kleinzoon Pieter binnengebracht bij het woonzorgcentrum. De eerste maanden waren bijzonder moeilijk voor hem en voor ons. Nu is hij rustiger. Maar het doet nog steeds pijn dat hij mij niet meer herkent. Soms vraagt hij wel: waar is mijn vrouw? En dan zeg ik: ah, ze zit naast u Pieter.”
5. Wat doe je om te ontspannen?
“Ik ga regelmatig naar een praatcafé, maar enkel als het thema me aanspreekt. En ik doe mee aan het project Babbelonië, hier kunnen Nederlands- en anderstaligen elkaar ontmoeten en een babbeltje slaan. Vrijdagvoormiddag ga ik naar een koffieochtend voor vrouwen en in de namiddag spreek ik af met vriendinnen. Daar kijk ik telkens naar uit. Zo kan ik mijn zinnen eens verzetten. Televisiekijken en soms eens een spelletje op de computer spelen, vind ik ook ontspannend. Binnenkort verhuis ik naar een serviceflat, daar ben ik nu druk mee bezig. Alles sorteren en inpakken vergt wel wat tijd.”
6. Maak je gebruik van enige vorm van dienstverlening?
“Toen Pieter nog thuis woonde en het steeds moeilijker werd om hem te verzorgen, heb ik de hulp ingeroepen van het Wit-Gele Kruis. Ook Familiehulp kwam één keer per week. Zij gingen vooral stappen met Pieter of kaarten. Hulp heb je nodig wanneer je zorgt voor iemand met dementie, want er moet echt op elk moment iemand aanwezig zijn. En dankzij die hulp kon ik zelf toch ook nog buitenkomen.”
7. Hoe hou je de balans tussen de zorg, je hobby’s en je familieleven?
“Ik ga Pieter nog elke dag bezoeken. En wanneer ik verhuis naar de serviceflat zal ik nog dichter tegen Pieter zitten, dat is een pluspunt. Ik probeer ook regelmatig een optreden mee te pikken van mijn kinderen en kleinkinderen, zij zingen allemaal in een koor. Ik slaag er dus wel in om de bezoekjes aan Pieter te combineren met andere dingen.”
8. Heb je een tip voor andere mantelzorgers?
“Ik heb één duidelijke tip: blijf buitenkomen en omring je met mensen bij wie je altijd en voor alles terechtkunt, ook met je verdriet. En voor mantelzorgers die zorgen voor iemand met dementie heb ik ook nog een goede leestip: ‘Altijd opnieuw afscheid nemen’ van Erik Stroobants. Een echte aanrader!”
Meer weten over Lieve? Bekijk haar profiel voor de laatste updates en geef haar een warm hartje!
Om de twee weken kiezen wij een ‘mantelzorger van de week’ die we in de bloemetjes zetten. Ken of ben jij iemand die hiervoor in aanmerking komt? Stuur dan een mailtje naar info@ma-zo.be!
Bekijk alle 'Mantelzorgers v/d week'!
6 reacties
06 september 2016
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Hier lees je …
0 reacties
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Rita Nevelsteen is een van …
0 reacties
Een hartje voor jou Lieve!
Hopelijk krijg je voldoende steun van familie en vrienden! Want het lijkt me zeker geen evidente situatie. Een hartje voor jou!
Veel bewondering voor jou Lieve!
Lieve Lieve
Ik bewonder Jou enorm, want ik weet wat mantelzorg is. 15 jaar heb ik ook voor mijn verlamde vrouw gezorgd, tot uiteindelijk het zorgcentrum het laatste station was. Daar heeft mijn liefste het gevecht gestaakt op haar 88 jaar !Nu ben ik alleen maar ik weet dat die 15 jaar de waardevolste van mijn leven zijn ! En ik wens dat ook bij Jou, hoe lang het ook mag duren, dit ook je Waardevolste levens jaren zullen zijn Hou moed en vergeet nooit dat je man je in zijn hart erkend en je heel erg bemind.
Niet een maar 100 warme hartjes voor Jou !
André V;
Dag Lieve,Je lijkt me een moedige vrouw.Ook ik zit in een dergelijke situatie maar dan met verlamde man en niet meer kunnen praten. De beslissingen zijn héél moeilijk met altijd enge gevoelens in ons hart. Ik ben ervan overtuigd dat Pieter je nog héél graag ziet maar dan op een andere manier. Ik vind de knuffelschort zo'n prachtig idee, proficiat. Van mij krijg je zeker 100 warme hartjes, Héél veel steun toegewenst meid!
Dag Lieve, nadat ik je in juli in Lourdes heb ontmoet ontmoet ik u hier nu weer. Je bent goed bezig lees ik, met veel aandacht voor Pieter maar ook voor jezelf, en dat is nodig om het te kunnen volhouden. Ik wens je nog een goede en niet te drukke verhuis en hopelijk komen we mekaar nog weel eens tegen. Walter van Astrid.
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.