Leo zorgt voor zijn vrouw, Patricia. In 2010 werd bij Patricia dementie vastgesteld. Eerst evolueerde de ziekte langzaam. Maar dan ging het plots sneller. Nu woont ze in een woonzorgcentrum. Toch zal Leo er altijd zijn voor Patricia, elke dag opnieuw! Hoe houdt hij het vol? Wij stelden hem onze acht mantelzorgvragen.
1. Hoe ben je mantelzorger geworden?
“Patricia begon dingen te vergeten, dus gingen we naar de dokter. Pas twee jaar later werd de diagnose van dementie gesteld. In het begin evolueerde de ziekte traag. We deden nog bijna alles samen. Maar stilletjes aan begon het moeilijker te gaan. Mensen herkennen bij de beenhouwer, waar we jarenlang vaste klant waren, werd opeens een uitdaging.”
“In 2017 is haar toestand vrij snel achteruit gegaan. Ze waste zich niet meer of trok geen propere kleren meer aan. En na enkele ontsnappingspogingen, en heel wat ongerustheid van mijn kant, heb ik samen met de kinderen besloten om haar onder te brengen in een woonzorgcentrum. Dat was een erg moeilijke beslissing. Zo niet, de moeilijkste beslissing van mijn leven. Maar ik wou niet riskeren dat het tijdens een van haar ontsnappingspogingen eens echt mis zou gaan.”
2. Hoe ervaar je de zorg?
“Voor Patricia was de verhuis niet zo evident. In het begin was ze vaak triestig. Ik ook. Ik voelde me een beetje gefaald als mantelzorger. En thuis alleen zitten, was ook mijn ding niet. Maar alles went. Ik ga nog meermaals per dag langs bij Patricia. Zo ben ik elke avond bij haar tot wanneer ze gaat slapen. Dan zijn we allebei niet alleen.”
3. Wat zijn de mooie momenten?
“Ik merk dat Patricia zich beter en beter voelt in het woonzorgcentrum. Dat doet deugd. Want je blijft je toch afvragen of je wel de juiste beslissing hebt genomen. We doen dagelijks nog een gezellige wandeling. Daar kijk ik altijd naar uit. En we luisteren samen ook naar liedjes van vroeger. Het doet me een plezier te zien dat ze die allemaal nog herkent.”
4. Wat zijn de moeilijke momenten?
“Het is een verschrikkelijke ziekte. De momenten waarop ze de kinderen en mij niet meer herkent, zijn het pijnlijkst. Dat wens ik niemand toe. De persoon waar je lief en leed mee deelde, is er niet meer. En je weet dat je haar vroeg of laat volledig moet afgeven. Maar daar probeer ik nog niet te veel aan te denken.”
5. Wat doe je om te ontspannen?
“Ik ga regelmatig fietsen. Op de fiets kan ik mijn gedachten verzetten. Ik ben ook graag bij de kleinkinderen. Ik zie hen graag bezig, nog zo onbezonnen en vol levensvreugde. Daar word je op slag vrolijk van.”
6. Maak je gebruik van enige vorm van dienstverlening?
“Toen Patricia nog thuis woonde, kwam dagelijks iemand van het Wit-Gele Kruis langs om haar te wassen en aan te kleden. Die hulp kan je wel gebruiken, want er moet constant iemand aanwezig zijn. Wanneer je wat extra hulp krijgt, kan je zelf ook nog eens buitenkomen.”
7. Hoe hou je de balans tussen de zorg, je hobby’s en je familieleven?
“Nu Patricia in een woonzorgcentrum verblijft, lukt dat beter. Dan kan ik al eens een uurtje gaan fietsen zonder dat ik me zorgen hoef te maken. Ik ga natuurlijk wel nog elke dag meermaals bij haar langs. Maar daar maak ik graag tijd voor.”
8. Heb je een tip voor andere mantelzorgers?
“Blijf buitenkomen en blijf moed putten uit de mooie momenten. Hoe meer fijne herinneringen jullie samen nog kunnen creëren, hoe beter!”
Om de twee weken kiezen wij een ‘mantelzorger van de week’ die we in de bloemetjes zetten. Ken of ben jij iemand die hiervoor in aanmerking komt? Stuur dan een mailtje naar info@ma-zo.be!
Bekijk alle 'Mantelzorgers v/d week'!
5 reacties
05 april 2019
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Hier lees je …
0 reacties
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Rita Nevelsteen is een van …
0 reacties
Beste Leo,
Jouw verhaal heeft me ontroerd. Zoveel liefde en zorg voel ik er in, maar ook je pijn en je verdriet.
Ik ben blij voor jou dat er nog mooie momenten zijn die je met Patricia kan delen en hoop dat je deze momenten nog lang samen mag beleven.
Fijn dat je wat meer tijd voor jezelf hebt, ook dat heb je nodig om het vol te houden.
Ik wens je het beste, dat je veel steun mag ondervinden van wie je dierbaar is,
Iris
Leo
ja, zeer lelijke ziekte maar weet een ding :
Patricia zal u niet meer kennen maar jij blijft weten wie ze was . dat is echte en ware liefde . Alle steun en begrip van de wereld voor u
willy
Dag Leo,
Ik kan je verhaal heel goed begrijpen. Ikzelf ga ook elke dag naar ons demente mama.
Het is soms zwaar, doch we doen het met veel liefde.
Er is echter nog een verschil tussen een demente echtgenote en een demente mama.
Heel veel moed Leo! Je doet prachtig werk!
Van Harte,
Bea
Leo ik heb tranen in de ogen als ik je verhaal lees.maar ik leef met je mee want ik kom een beetje hetzelfde tegen.hou moet en we moeten erdoor veel sterkte grts willy
Beste Leo,
Fijn dat gij er voor zorgt dat uw zieke partner naar buiten kan voor een wandeling, niettegenstaande haar opname. Ikzelf zorg daar ook voor, want in nagenoeg hetzelfde bootje. Met vriendelijke groet
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.