Het is niet evident. Jarenlang gingen mijn echtgenote en ikzelf een paar keer per jaar op vakantie. Eerst met de kinderen, later onder ons tweetjes. Telkens was het kort, maar levensnoodzakelijk. De dagelijkse sleur even doorbreken om achteraf vol goede moed weer verder te gaan. En toen sloeg plots die ziekte toe en kwam er een rolstoel in huis. De bewegingsvrijheid leek drastisch ingeperkt. Noodgedwongen trokken we ons terug op een aangepast appartement. We nestelden ons in het centrum van de stad om nog zo veel mogelijk tussen de mensen en nog zo zelfstandig mogelijk te kunnen leven. De wereld werd in één keer veel kleiner. Zouden we nog op vakantie kunnen?
Je komt in een nieuwe kring terecht. Een kring van zorg en hulp. Het duurt een tijdje voor alles went. Gewenning en relativering zorgen ervoor dat je op zoek gaat naar nieuwe mogelijkheden, kansen om uit te breken. Op vakantie gaan met Ziekenzorg CM leek zo een kans. Een thuisverpleegster van het Wit-Gele Kruis die geregeld bij ons passeerde ging als verpleegster mee naar zee en reikte ons de mogelijkheid aan om het ook eens te proberen. Mijn echtgenote had heel wat zorg nodig, maar met de steun van verpleging en vrijwilligers was die eerste vakantie meteen een succes. Het was niet zoals vroeger, dat hadden we ook niet verwacht, maar het was best leuk en voor herhaling vatbaar.
Nu zijn we reeds meerdere vakanties verder. Zelfs Sankt Moritz, Zwitserland, en Verbania, Italië, hebben we gehaald. Door de evolutie in de medicatie en het doorzettingsvermogen van mijn echtgenote is haar situatie er ondertussen op vooruit gegaan. Dat heeft ons aangezet om ook eens, ‘onder ons’ - samen met de dochter - op verlof te gaan. Zonder verpleging of hulp. Zelf onze plan trekken. Doorheen de jaren doe je natuurlijk ook ervaring op. Domburg in Zeeland, Nederland, was de eerste geslaagde poging. Een toegankelijke bungalow met aangepaste badkamer bood voldoende mogelijkheden. Vanuit het park konden we dagelijks gaan wandelen of uitstapjes maken. Lekker gaan eten en nu en dan een terrasje, het ging allemaal.
Nu zijn we 2016. De plannen voor dit jaar zijn al gemaakt. Eerst een verlengd weekend met de kinderen naar Domburg, in onze reeds vertrouwde bungalow. In juni gaan we met Ziekenzorg CM voor enkele dagen naar Berlijn. Dat wordt vast en zeker een culturele opsteker. Als kers op de taart gaan we in september nog een weekje naar Oostenrijk. Via internet hebben we een prachtig gelegen hotel gevonden in het Kaunertal. Het hotel heeft de langste rolstoeltoog van Europa en meerdere volledig aangepaste kamers. In Hotel Weisseespitze zullen we een weekje lang verwend worden met wandelen en wellness.
Wat een jaar gaat dit worden? Op vakantie met de rolstoel? Waar een wil is, is een weg!
Guido Vanwinckel, echtgenoot en mantelzorger van Monique Baetens
3 reacties
07 april 2016
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Hier lees je …
0 reacties
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Rita Nevelsteen is een van …
0 reacties
Ik krijg er op slag zin van om op reis te gaan!
Wauw Guido, goed dat jullie weer kunnen profiteren van het leven!! Geniet er maar ten volle van!
respect, Guido! vele groeten
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.