Carine is bewindvoerder voor Jos, haar oudere broer met een mentale handicap. Ze was ook mantelzorger voor haar mama. Onverwacht overleed hun moeder, ondertussen twee maanden geleden. Carine geeft ons een inkijk in haar leven:
Mama is stil en eenvoudig, zoals ze ook in het leven stond, heengegaan. De administratie die met een overlijden gepaard gaat, draait nog op volle toeren. Ettelijke kilometers heb ik al rondgelopen, van het ene naar het andere bureau. Ook de zorg voor Jos, mijn broer met een mentale handicap, blijft op volle toeren draaien.
Om zijn adreswijziging in orde te brengen, haal ik Jos op bij het woonzorgcentrum. Het is mooi weer, dus kunnen we te voet naar het stadhuis. Bij het oversteken van de straat, neem ik hem – zoals altijd – bij de hand. De vreemde blikken van tegemoetkomende wandelaars vallen me meer op dan anders. Jos vraagt waarom we naar het stadhuis gaan. Alsof hij het concept van adreswijziging begrijpt, stelt hij geen verdere vragen. Zolang hij op het einde maar een stukje taart en tasje koffie krijgt – een jarenlange gewoonte bij elke uitstap die we maken.
In het stadhuis melden we ons aan en even later nemen we plaats bij loket 9. Ik geef de documenten en identiteitskaart aan de bediende. Ze vraagt aan Jos of hij verhuisd is. Hij zegt luid: “Ik kan niet meer bij mama wonen want ze is dood.” Iedereen kijkt onze richting uit. Ik probeer mijn tranen te verbergen. Jos kijkt bezorgd, neemt me bij mijn schouder en veegt mijn tranen weg, zijn manier om zus te troosten. Eerlijk en puur. Oprecht en rechtuit, vanuit zijn buikgevoel. Zo ook wanneer hij vertelt over mama en over haar heengaan.
Zorgen voor Jos is voor mij zo vanzelfsprekend. Mama toonde me hoe het moest en vertelde me hoe zij de zorg voor Jos wenste na haar heengaan. Maar ik mis haar steun en advies. De dood van mama laat een leegte na. Niet enkel voor mij want ... Hoe ervaart Jos het? Wat voelt hij nu de wekelijkse bezoekjes op zondag wegvallen? Hoe voelt die leegte voor hem? Is het pijn en verdriet die ik in zijn ogen zie, wanneer hij me vraagt waar mama nu is? Ik voel dat hij haar mist, dat maakt het rouwen nog moeilijker.
Is de rouw moeilijker voor Jos of voor mij? Kon hij het me maar vertellen, dan zou het verdriet een stuk dragelijker zijn.
- geschreven door Carine Gilissen
1 reactie
21 juni 2018
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Hier lees je …
0 reacties
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Rita Nevelsteen is een van …
0 reacties
Mij lijkt het voor beiden even moelijk, maar op een ander niveau en op een andere manier. Is er een eventueel een mogelijkheid dat Jos kan uiten wat hij voelt via muziek, een tekening, een knutselwerk? Gezien Carine Jos goed kent, kan het zijn dat zij dingen hierin ziet of herkent, die iemand die er verder vanaf staat niet herkent of ziet?
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.