Ik zocht in je ogen, maar vond je niet.
Ik kan ook niet zeggen wanneer je mij verliet.
Wij spreken niet langer dezelfde taal.
We beleven steeds meer een verschillend verhaal.
Zo veel herinneringen, een leven lang vergaard,
verdwijnen in ’t niets, zijn niets meer waard.
Toch is er iets dat ons verbindt,
ondanks alles horen wij tesaam,
zo lang ik daarvan een sprankeltje vind,
kan ik je moeilijk laten gaan.
Die voortdurende strijd, dat maakt me zo moe,
onverbiddelijk glijden we stilletjes naar het einde toe.
Christel beantwoorde ook onze 8 mantelzorgvragen. Lees hier haar verhaal.
4 reacties
16 juni 2016
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Hier lees je …
0 reacties
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Rita Nevelsteen is een van …
0 reacties
Dit verwoordt exact waar ik schrik voor heb
Mooi!
zet aan tot nadenken
prachtig verwoord
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.