Vrij naar Fleur Van Groningen
Ons mama woont al vele jaren bij ons. De laatste jaren hulpbehoevend. Dat weegt door. We deden het uit liefde, maar ook ten koste van onszelf. We hebben ons mama een zo fijn mogelijke oude dag willen bezorgen.
Meermaals hebben we overwogen of het niet beter was dat ons mama naar een woon- en zorgcentrum zou gaan. Maar het idee alleen al voelde aan als verraad. De laatste tijd werd het echter steeds moeilijker.
De kinderen en vrienden maakten er ons attent op dat we ondertussen ook al in de vijftig zijn en dat we ook vlugger verouderen, kwaaltjes krijgen en levensvreugde verliezen omdat we onze batterij te weinig opladen.
Zij hebben zich daar vaak zorgen over gemaakt. Zij herinnerden er ons aan dat we ook aan onszelf moesten denken. Want wie niet voor zichzelf zorgt, kan op een dag ook niet meer voor anderen zorgen.
Na lang nadenken hebben we beslist om ons mama naar het woon- en zorgcentrum te verhuizen.
Ze stond er op een wachtlijst voor een kamer waar de zon binnen schijnt.
Er is een ijskast voor lekkere hapjes, haar vertrouwde foto’s en meubeltjes mogen mee.
Je merkt het, we proberen het - voor onszelf - zo goed mogelijk voor te stellen.
We dachten dat de verhuizing pas voor 2016 zou zijn, dat we nog samen Kerstmis zouden vieren. Allicht zou 2015 de laatste kerstavond worden die ons mama thuis zou vieren samen met de familie. Genieten van de kerstboom en van het gezelschap, ook al kan ze de gesprekken niet meer goed horen of begrijpen, wordt ze vlugger moe en gaat haar smaakvermogen erop achteruit.
Maar plots komt alles in een stroomversnelling. Blijkt er nu plots al een kamer vrij.
En moeten wij een moeilijke beslissing nemen…
Wij hebben ons mama voorbije vrijdag dan ook naar het woon- en zorgcentrum verhuisd.
We vragen ons af hoe ons mama zich bij die nieuwe wending in haar leven voelt.
We horen iedereen wel zeggen: ‘het is de juiste beslissing’, maar zo voelt het niet aan.
We hadden ons mama graag zélf horen zeggen dat het de beste oplossing is, maar dat kan ze dus niet. Daarvoor is alles te verward. Misschien maar goed dat ze dat allemaal niet meer beseft.
We zullen ons blijven afvragen wat er echt in haar hoofd omgaat. En we kunnen alleen maar hopen dat ze het zelf ook de juiste beslissing zou hebben gevonden. En dat ze het ons niet kwalijk neemt.
Door ons mama hebben we weer eens begrepen dat oud worden, langzaam afscheid van jezelf nemen is. Van alles wat je graag deed, van al wie je graag zag, van al wat jou definieerde.
Het lijkt een rouwproces. Een proces dat je niet kunt stopzetten, hoe graag je je moeder ook ziet.
Maar morgen zetten we een kerstboom in haar kamer, nemen we ons voor.
En natuurlijk halen we haar op voor kerstdag.
Schrijfster en cartooniste Fleur van Groningen gunt in 'Het Nieuwsblad Magazine' wekelijks een blik in haar eigenzinnige leven. Enkele weken terug had zij het over 'een andere kerst'. We hebben de tekst aangepast naar onze situatie.
De oorspronkelijke tekst vind je in Het Nieuwsblad Magazine – 28-11-2015.
0 reacties
24 december 2015
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Hier lees je …
0 reacties
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Rita Nevelsteen is een van …
0 reacties
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.