Broer Jos heeft een verstandelijke handicap en ik, Carine, ben zijn mantelzorger. Vandaag ga ik shoppen met Jos. Een poosje geleden liet hij me weten dat verschillende van zijn broeken te klein zijn. Op mijn vraag of hij verdikt was, antwoordde hij: “Neen zus, de broeken zijn gekrompen in de was.”
Ik haal hem op in het woonzorgcentrum. Hij stond me al op te wachten, goed gezind en stevig ingeduffeld met jas en sjaal. Wanneer we in de winkel aankomen, vertelt hij de verkoopster dat we op zoek zijn naar heel wat nieuwe broeken. We installeren ons in de pasruimte en … passen maar. Ik help hem in en uit de broeken. Bij het aantrekken van de derde broek wordt het moeilijk. Hij is moe van het passen. Om te voorkomen dat hij onrustig wordt, leg ik hem uit dat ik hem even alleen zal laten in het pashoekje. Ik doe de gordijn dicht. Zittend op het stoeltje in de paskamer hoor ik hem tegen zichzelf praten. Ik hoor zijn ongerustheid en ben verbaasd wat er allemaal in dat hoofd van hem omgaat.
Even later gaat het passen en op maat spelden van de broekspijpen gewoon verder, alsof er niets aan de hand was. We stappen tevreden de winkel buiten. Jos overstelpt me met vragen: “Mag ik blijven eten bij jou? Kan je de broeken vandaag nog inkorten? Kan ik ze vandaag al meenemen? Wanneer mag ik ze dragen?” Dat herhaalt hij opnieuw en opnieuw.
Terwijl hij na het eten zijn dutje doet, haal ik de naaimachine boven. Twee uur later zijn de broeken klaar en is het tijd voor een vieruurtje. Het woonzorgcentrum waar Jos verblijft, ligt op wandelafstand. Op de terugweg borrelen de vragen weer op: “Ben ik flink geweest zus? Is er wielrennen op televisie? Gaan we nog eens shoppen? Mag ik nog eens bij jou komen eten? Brengt de taxi me morgen naar mama? Mag ik mama straks bellen?” Elke keer verwacht hij een antwoord.
Wanneer ik terug naar huis loop, komen de tranen. Ik voel dat we allebei een dagje ouder worden. Het was vermoeiend. Maar wanneer hij me bij het afscheid een dikke knuffel geeft en me zegt dat hij me graag ziet, is de vermoeidheid vergeten. Mijn grote, kleine broer, hij is en blijft mijn oogappel.
- geschreven door Carine Gilissen
1 reactie
05 januari 2018
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Hier lees je …
0 reacties
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Rita Nevelsteen is een van …
0 reacties
Zéér veel moed Carine!
Lieve groetjes,
Bea
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.