Sociologe Benedicte De Koker deed een opmerkelijke vaststelling in haar doctoraat: de steunparadox. Soms is hulp een extra last. Dat klinkt tegenstrijdig, maar het is de realiteit voor veel mantelzorgers. Willen we dat mantelzorgers hun inspanningen volhouden, dan moet er ook beter voor hen gezorgd worden.
“Professionele hulp heeft uiteraard voordelen, maar ook nadelen. Zowel voor de mantelzorger als voor degene die verzorgd wordt”, zegt De Koker. “Ze moeten vaak hun privacy opgeven, want er komen mensen in huis die zicht krijgen op hun leven en gewoonten. Tegelijkertijd brengt extra hulp ook extra coördinatie met zich mee. De mantelzorger moet meer regelen en telefoneren. Dat kan allemaal extra stress veroorzaken.”
De Koker sprak voor haar onderzoek met 21 mantelzorgers die voor een partner zorgen en 26 die voor een ouder zorgen. “Ze zullen zelden kritiek geven op de hulp die ze krijgen. Vaak zijn ze er afhankelijk van en zwijgen ze problemen dood. Een van de mantelzorgers zei: ‘De hulp staat elke ochtend om 7 uur voor de deur. Vreselijk vroeg, maar wat kan ik eraan doen? Het is wat het is.’ Een andere zei dat ook de gezonde partner zijn privacy moet opgeven. “Ze trekken de schuiven open en weten alles van je leven.”
Luisterend oor
Daar komt nog bij dat een mantelzorger zich de eindverantwoordelijke voelt, maar niet altijd als dusdanig bekeken wordt. “Aan dat gebrek aan erkenning wordt wel volop gewerkt. In het Vlaams Mantelzorgplan staat onder meer dat een mantelzorger meer betrokken moet worden op belangrijke momenten, zoals een ontslag uit het ziekenhuis of de opmaak van het zorgplan. In dat plan moet ook meer rekening worden gehouden met de noden en mogelijkheden van de mantelzorger.”
“In plaats van uit te gaan van hun aanwezigheid en inspanningen, moeten we hen vaker vragen: wat kan voor u?”, zegt De Koker, die ook lector is aan de Hogeschool Gent. Daar werd het gespreksinstrument ‘Zicht op mantelzorg’ ontwikkeld om mantelzorger en hulpverlener beter op elkaar af te stemmen. Bij de proefstudie in Oost-Vlaanderen bleek dat zulke gesprekken niet alleen nuttig zijn om informatie uit te wisselen en ondersteuning op maat te voorzien, maar dat ze ook een vorm van therapie zijn voor de mantelzorgers omdat ze een luisterend oor bieden.
Overbelast
“In feite hebben mantelzorgers evengoed zorg nodig. Ze doen bijzonder veel en dat weegt op hun leven: uit ander onderzoek blijkt dat vier op de tien mantelzorgers overbelast zijn. We mogen de druk niet opvoeren”, vindt De Koker.
Dat betekent ook de professionele hulp beter afstemmen op wat de mantelzorger nodig heeft. “Tijdens ons onderzoek stuitten we op serieuze hiaten. Bijvoorbeeld het gebrek aan voldoende opvang ’s nachts of de onmogelijkheid voor mantelzorgers om op reis te gaan. Vaak moeten ze een jaar op voorhand aangeven wanneer ze met vakantie willen om enige kans te maken op kort verblijf”, zegt De Koker. “Willen we dat mantelzorgers het volhouden, dan zijn er ook structurele inspanningen nodig. Ook professionele hulpverleners hebben meer tijd en ruimte nodig om mantelzorgers te ondersteunen. Zij doen hun best, maar botsen evenzeer op grenzen.”
Bron: De Standaard
3 reacties
01 maart 2018
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Hier lees je …
0 reacties
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Rita Nevelsteen is een van …
0 reacties
Als de zorgbehoevende professionele hulp nodig heeft, botst men op een muur voor opvang. Zoals hierboven aangehaald met vakantie gaan, ik heb dit de laatste 7 jaar maar
2 maal kunnen van gebruik maken. Ook voor een dag opvang van bv. 7u 'smorgens tot
17u in de namiddag lukt niet. Dagcentra zijn pas open van 8u30 tot 16u30.
En wat als men in de weekends eens weg moet ? Of 's avonds naar een vergadering of receptie. Als mantelzorger moet men heel veel opgeven en raakt men geïsoleerd en dat is juist niet de bedoeling om het vol te houden.
Echte mantelzorg heeft zijn prijs.
Het is zeer moeilijk om werk en mantelzorg samen te doen.
Ik heb het geprobeerd en zat er zelf door. De zieke wil geen professionele thuishulp omdat hij zijn beperkte vrijheid ook mist, vroeger opstaan en het vertrouwen dat hij bij zijn eigen vrouw mist, hij wil niet naar een opvang omdat ik niet meega. Wij gaan al 10 jaar niet naar het buitenland op vakantie, de prijs en het verblijf waar je rekening moet mee houden, niet fietsen, niet ver wandelen, geen trappen en steile hellingen.
Mantelzorg dag en nacht is heel wat anders dan een bezoekje met soep en een krantje.
De pijn zie je van je partner en zou die willen wegnemen , maar dat gaat niet, hij reageert zijn boosheid ook op de dicht bijzijnde en dat is soms voor hem ook een verlichting. Als je als gehandicapte een aanvraag doet voor BOB dan ben je verplicht om hulp van buitenaf aan te vragen of een CZR op te stellen.Is het niet genoeg dat ze van verschillende dokters gecontroleerd worden als ze een aanvraag indienen. De punten van VAP tellen niet voor de inschaling, niet voor de blauwe kaart, een attest moet telkens bij datum zijn dat je naar de controle moet, dan moet de mantelzorger mee voor de verplaatsing, en dan moet je het werk laten vallen.
Ik ga stoppen , want ik kan nog veel vertellen, en dat zonder te overdrijven of te klagen. Ik zorg voor mijn zoon en mijn man beiden 66 % gehandicapt. Ik zelf ben huisvrouw voor alles.
De enige echte manier om ons echt te helpen is binnen de thuissituatie een professionele vervanging te hebben voor 24 uur. Een maal per jaar of misschien twee, tegen betaling, al dan niet gebonden aan het gezinsinkomen. Het is voor mij ondenkbaar, ook na 8 jaar mantelzorg waarvoor ik alleen insta, dat mijn man (bedlegerig) zou moeten verhuizen, met ziekenwagentransport inclusief eigen wisseldrukmatras, naar een kort verblijf om mij een dag tussenuit te gunnen. ...
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.