Netwerk voor mantelzorgers, van maandag tot zondag

Wij hebben enkele moeilijke weken achter de rug. Er is geen ziektebeeld en nog steeds de hoop dat hij volledig zal genezen. Helaas, dit zal nooit gebeuren. Beteren ja maar genezen nee. De spraakstoornis maakt het nog eens zo moeilijk. Zoveel willen zeggen en niet kunnen. Ik hoop door Logo hem nog wat verder te brengen, we zien wel.
Voor mij is het moeilijk omdat ik iedere keer, wel 10 keer op een dag hetzelfde moet zeggen, van nee dat zal misschien niet meer lukken, nee dat ook niet meer... moeilijk en het verdriet van wat is geweest wordt enkel groter. De toekomst wordt koffiedik kijken. Hij aanvaardt ook de hulpmiddelen niet, wil geen rolstoel, geen scooter, geen oppas, geen dagcentrum, niets hij wil enkel genezen, en opnieuw zijn zoals vroeger. De positieve noot is dat we elkaar nog steeds graag zien, dat hij lief is en dat hij zoveel moed en koppigheid heeft, misschien heel misschien brengt hem dat waar hij wil komen....
Liefde en moed voor alle mantelzorgers
Anja

2 | mensen      0 | Reacties

Hallo Anja,

Ik ben Kelly, student aan de Hogeschool Gent, en voor mijn bachelorproef ben ik op zoek naar een mantelzorger (voor iemand met een CVA). Mijn bachelorproef gaat over hoe men als ergotherapeut de mantelzorger het best kan betrekken bij het revalidatieproces van zijn of haar partner. (+ andere zaken zoals belasting, draagkracht, transfertraining,...) Het zou gaan om een interview die ik met jou als mantelzorger afneem.

Mvg,

Kelly

Anja, bedankt voor je hartje ! Zorg ook héél goed voor jezelf anders kan je het niet volhouden, André gaat jaarlijks naar zijn dochter een paar dagen, dan kan ik mijn batterijen wat opladen ! Hij is dan nog eens een keer in zijn vertrouwde omgeving, waar hij nu al 10 jaar weg is! We gaan wel verschillende weekends naar een B&B op nog géén km van zijn dochter. Ik hoop dat je nog véle jaren samen kan genieten van kleine dingen! Daar kunnen jullie zich aan optrekken, dat doen wij ook! Moed houden.liefs, Marleen

Onder tussen zijn we een paar weken verder. Mijn Partner is dit weekend het eerst in 7 maanden een vol weekend thuis. Wat een verademing voor mij. Eens geen 7 dagen op 7 naar het revalidatiecentrum. Elke dag om half 7 's morgens vertrekken naar het werk, om 16 uur doorrijden naar het ziekenhuis en om half 9 's avonds thuis en dan nog enkele huishoudelijke taken doen maakt het zwaar, het weekend was welkom, gewoon het traject eens niet afleggen tot zondag avond is een feest, op zaterdag eens kunnen thuis blijven is een feest. ook voor mijn partner is het eens fijn, in zijn vertrouwde omgeving, niet makkelijk met een rolstoel en rechts verlamd maar hij geniet er zo van dat het mij ook blij maakt. ook de spraakstoornis zorgt met momenten voor verwarring en verkeerde interpretaties maar het levert ook soms heel hilarische toestanden op. Tot hier toe vinden we de moed bij elkaar om ons er door te halen, ik zou liegen als het rozengeur en maneschijn is want dat IS HET NIET, het is verdomd moeilijk en we worden er soms ook verdrietig van intens verdrietig maar we kunnen er nog niet blijven bij stil staan, zolang er nog vooruitgang is moeten we door gaan en daarna zien we wel... minuut per minuut, dag per dag, stap per stap

7 | mensen      0 | Reacties

Heb net bezoek gehad van de mensen v/h revalidatieziekenhuis voor eventuele aanpassingen. Buiten onze badkamer boven zullen de aanpassing meevallen, dus dat is positief, mijn man heeft er opnieuw een boost door gekregen, ondanks alle verdriet en zorgen kan een mens er toch nog het geluk in zien. Ik wens iedereen af en toe een positieve noot toe want dat doet ook eens deugd.

8 | mensen      1 | Reacties

Anja B. liet een reactie achter

Ondertussen komt mijn man nu al 3 volle weekends naar huis, en het lijkt mee te vallen! ik geniet van zijn compagnie maar mijn verdriet wordt alsmaar groter omdat ik ook merk hoe groot zijn beperkingen zijn, voor alles heeft hij hulp nodig, uit het bed, naar toilet, tanden poetsen, boterhammen smeren, ik vind het zo verschrikkelijk voor hem, ook hij beseft maar al te goed wat er (hopelijk niet voor altijd) niet meer lukt. We proberen er samen het beste van te maken maar het is niet zo simpel, ook bemoeienissen van buiten af raak ik wel eens beu. En ja ik geniet nog, bijvoorbeeld als hij onder middag een uurtje slaapt, lees ik een uurtje in een boek, of werk ik een uurtje in de tuin, we slaan er ons door, maar de combinatie, voltijds werken, dagelijks naar het ziekenhuis, de weekends, het is vermoeiend! ik zou liegen als het allemaal perfect gaat, ik ben 48 en kan mij absoluut niet permiteren om thuis te blijven, ook mijn verlof wil ik nog zo lang mogelijk houden tot hij voorgoed kan thuiskomen dus de me-time is schaars, erg schaars. Maar we blijven positief, we blijven gaan, minuut per minuut, dag per dag, stap per stap

Log in of registreer je om reacties te plaatsen.