Mijn echtgenoot heeft op 50 jarige leeftijd de diagnose Parkinson gekregen. Intussen zijn we 15 jaar verder en is hij alsmaar zorgbehoevende geworden. Ik zorg voor hem omdat dat de enige manier is waarop hij nog wat levenskwaliteit heeft. Er is ook geen enkele voorziening waar hij de juiste zorgen kan krijgen (gezien zijn leeftijd)
Het afgelopen jaar was er één van vele veranderingen. Mijn echtgenoot woont sinds zijn ziekenhuisopname ten gevolge van ruggewervelfractuur niet meer thuis. Hij is zo zorgafhankelijk geworden dat dit niet meer mogelijk is en eerlijk gezegd waren de laatste maanden voor zijn val ook onhoudbaar geworden voor mij. 24/24 zorg waarbij je nooit nog recupereerd is niet vol te houden.
Sinds november verblijft hij in het plaatselijk WZC waar hij goed verzorgd wordt, op wandelafstand van ons huis zodat hij nog regelmatig een paar uur naar huis kan komen. Hij geniet van die momenten, nog tussen zijn boeken en cd’s zitten, samen aan tafel ...
Het blijft uiteraard schrijnend dat er voor iemand van 66 met een neurologische aandoening geen andere oplossing is. Maar het is wel een hele verademing dat hij nu in goede handen is, wat zeker geen evidentie is. Hij heeft het afgelopen jaar op verschillende plaatsen verbleven (ziekenhuis, revalidatie, ander WZC) en dan merk je dat er grote verschillen zijn. Gelukkig is hij nu terecht gekomen op een plek waar betrokken mensen met een hart voor hun job werken.
1 |
mens
0 | Reacties
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Intussen zijn we een jaar verder en zitten we in een ander verhaal.
Mijn echtgenoot heet 2 weken in het ziekenhuis gelegen met een ruggewervelfractuur ten gevolge van een val. Maar daar kon hij niet langer blijven, alhoewel hij nog absoluut niet zelfredzaam was, omdat een fractuur uit zichzelf moet genezen.
Voor revalidatie opname kwam hij niet aanmerking,volgens behandelend geriater, daarvoor had hij een heup moeten breken...
Dus blijft enige optie privé revalidatiecentrum waar hij in de loop van de week dat hij er nu is van dag tot dag achteruit gaan. Hij kan niet meer stappen, eet niet meer, heeft de moed volledig opgegeven.
Gelukkig heb ik met mijn 16 jarige expertise in Parkinson zorg geleerd om me niet te schikken in ‘doktersadviezen’ zonder zelf alles uit te pluizen.
Hij komt wel degelijk in aanmerking voor gespecialiseerde Parkinson revalidatie. Volgende week kan hij hiervoor terecht in Inkendaal . nu maar hopen dat we niet ‘te laat’ zijn.
4 |
mensen
1 | Reacties
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Goedemiddag Christine,
Heel veel lof voor U.
Ikzelf ben ook mantelzorger voor mijn zwaar hulpbehoevende moeder en weet dus hoe zwaar het soms kan zijn en wat een ander leven het nu is. Maar mantelzorger zijn voor Uw eigen man of kind is dan nog zwaarder. Bij ouderen weet je dat dit kan komen maar in een jong gezin is dit nog totaal anders.
Ik weet ook dat het niet mogelijk om met verschillende diensten ook al doen ze veel en geven ze door dat alles zou moeten kunnen, het in werkelijkheid zeker zo niet is.
Sterkte zorg ook voor jezelf.
Grts
Marleen
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Mijn partner past ook in geen enkele voorziening. Einde vorig jaar heeft hij drie weken doorgebracht in een revalidatiecentrum, maar omdat zijn medicatieschema niet gelijk liep met dat van de andere patiënten, werden zijn medicijnen vaak vergeten of op verkeerde tijdstippen gebracht. Hierdoor verliepen de revalidatiesessies slecht. Hij kon daar drie maanden blijven, maar na drie weken zag hij dat niet meer zitten en is hij weer naar huis gekomen. Hij is inderdaad nog het beste thuis, maar dat wordt de laatste tijd wel zwaar.
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Ja, er zijn geen voorzieningen en als partner is het ( althans voor mij ), toch aartsmoeilijk.
We zijn lotgenoten!
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.