Netwerk voor mantelzorgers, van maandag tot zondag

dank je wel

Je moet wel supersterk zijn om dit allemaal te kunnen dragen...Ik herken ook wel dingen, hoor, zoals oudejaarsavond helemaal alleen doorbrengen, omdat iedereen dan zijn eigen ding doet. Mijn kinderen zijn er doorgaans wel om te helpen, maar op speciale dagen gun ik hen ook dat ze die met hun liefje kunnen doorbrengen en wil ik geen beslag op hen leggen. Het gevolg is dan wel dat je hoopt dat de feestdagen maar weer snel voorbij mogen zijn!
Als je spieren betonhard zijn van de stress, dan heb je echt al wat grenzen verlegd, lijkt mij. Ook dat ken ik. Vroeger geloofde ik daar trouwens allemaal niet in, tot ik het vorige zomer zelf ondervonden heb, hoe het voelt. Ik wou ook niemand lastigvallen: grote tuin met veel snoeiwerk, het huishouden, moeder,...alles deed ik zelf. Ik dwing mezelf nu om dingen te laten liggen of om hulp te vragen aan de kinderen, als ik voel dat ik weer dicht tegen een burn out aan zit.
Ik ken ook dat "er is toch geen werk aan". Blijkbaar kunnen mensen die dit zelf niet doen zich echt niet voorstellen wat de zorg voor je moeder inhoudt, ze begrijpen niet dat het een dagtaak is.
Ik had vóór de menopauze elke maand migraine, maar moeder moest toch verzorgd worden, dus dat was doorbijten vaak. Ook een jaar helse pijnen gehad vanwege nierstenen, maar toch maar verder geploeterd. Heb een niersteen laten vergruizen 's middags en stond de volgende ochtend weer gras te maaien bij het oudershuis want de broers hadden het steeds te druk blijkbaar, dus dat deed ik er dan maar ff bij...
Jouw verhaal heeft mij echt aangegrepen. Het is zo herkenbaar, wellicht daarom. Ik kan een heel boek schrijven over het onbegrip en de pijnen die ik heb doorstaan in de afgelopen zes jaren. Maar ik blijf vechten. Mijn moeder verdient al mijn energie. Ze heeft ook altijd gegeven en gegeven en nu kan ik er voor haar zijn.
Ik heb het geluk dat ik een paar heel lieve vriendinnen heb, één heel lieve zus (van de drie) die mij steunt, nichtjes, buren en een huisarts die allemaal achter mij staan. En mijn drie kinderen dragen ook hun steentje bij, dus ik mag echt niet klagen.
Maar nogmaals, ik heb heel veel bewondering voor jou en ik hoop dat je toch dingen of mensen vindt waar je kracht uit kan blijven putten om het vol te houden.
Ik geef je vast een heel dikke pakkerd en ik wou echt dat ik je kon helpen...nog een dikke knuffel dan maar!

ondertussen ben ik zelf voor de 3de x geopereerd aan de rug.
zware operatie deze keer, met nu 6w platte rust...
De vorige keren heb ik zelf voor ons moeder gezorgd (er is toch geen werk aan)
Nu op doktersadvies is ze voor enkele maanden in kortverblijf.
De laatste 3 md verging ik van de pijn, tussenwervel was heel weg, en de wervels zwaar ontstoken. Elke stap of beweging deed vreselijk pijn, en toch heb ik voor 100% verder voor ons moeder gezorgd. ben ook alleenstaande moeder.
Ons moeder moet ik niet op hulp rekenen
plannen maken, dingen op een rijtje zetten, administratie bijhouden, problemen oplossen beslissingen nemen, dagelijkse dingen doen lukt haar allemaal niet meer.
Maar er is toch geen werk aan.
Nieuwjaar. . gaat heel de familie samen vieren, ons moeder en ik zitten hier alleen, maar er is niets aan de hand hoor. Ik voel me totaal uitgesloten.
En dat is hoe dan ook NIET OK! Mijn spieren zijn betonhard van de stress, door uitsluiting, geen empathie en steun bij de zorg.
Ze is tot de dag dat ik zelf opgenomen werd hier gebleven, zelfs al haar spullen heb ik ingepakt met helse pijnen (niemand had tijd) Ons moeder heeft nochtans altijd hard gewerkt voor iedereen, en zelf heb ik ook altijd gedaan wat ik kon
Sommige familieleden zijn zelfs nog niet op bezoek geweest, sinds ik plat lig.
In nood leer je echt je vrienden kennen!
Ons moeder heeft er niet voor gekozen om haar partner te verliezen, ze heeft er niet voor gekozen ziek te worden.....ze was gelukkig hier.
Ik kan niemand verplichten om voor haar te zorgen maar.....

quote van els: "dat ze je dwarsbomen en treiteren omdat hun ego niet kan verkroppen dat jij wel voor je moeder wil zorgen en zij het niet willen of kunnen?
Dat went niet. "

Dat is ook zo, en niemand heeft dat recht!

3 | mensen      0 | Reacties

Dat moeder niet meer naar het toilet kan en dat je haar in bed moet verschonen, dat went.
Dat moeder je niet meer echt aankijkt, dat went.
Dat moeder zich steeds meer verslikt, dat behoeft extra aandacht, maar het went.
Dat moeder steeds minder praat en in zichzelf gekeerd is, dat went.
Je leert steeds evalueren en bijsturen, en het went uiteindelijk allemaal...
Dat ze steeds minder kan, doet pijn, maar je leert 'in het moment' te leven en te zien wat ze nog wel kan en daar je probeer je energie uit te putten.
Dat je familie je niet steunt, integendeel, dat ze je dwarsbomen en treiteren omdat hun ego niet kan verkroppen dat jij wel voor je moeder wil zorgen en zij het niet willen of kunnen?
Dat went niet. Ik kan erover meespreken.
Kritiek, treiterijen, blikken vol haat...ik probeer ermee te leven maar na zes jaren kan ik nog steeds niet zeggen dat het went. Je weet wat ze zeggen over "de beste stuurlui...".
Ik wil je een dikke knuffel geven. Omdat ondqnks dat ik je concrete situatie niet ken, ik je pijn kan voelen in de paar woorden die je schreef.
Volhouden, he! Niet voor hen die je kwetsen en niet steunen, maar voor jezelf en voor je moeder.
Want je bent zo druk bezig met zorgen, dat voordat je het weet, die dag daar is dat het stopt.
En dan kan JIJ met je hoofd rechtop iedereen aankijken en zeggen: ik heb mijn best gedaan voor ons moeder, en dat voelt oh zoooo goed.
Voor altijd.

Dikke knuffel, en heel veel moed en volharding toegewenst,
Els