Kort na onze verhuis naar Frankrijk 3 jaar geleden, kreeg mijn man een neurologische aandoening met momenteel ernstige hersenschade en neuromotorische problemen. Hij is rolstoelgebonden en zowat continu afhankelijk van hulp. Hoe zwaar en eenzaam het ook is, ik doe wat ik kan om hem toch zo lang mogelijk thuis te laten wonen.
Laatste en droevige update. Op 12 december is mijn lieve echtgenoot heengegaan. Heel plots en onverwacht, onwel geworden aan tafel...
Hij kon niet meer genieten van het leven, ook niet meer van kleine dingen. Het lijden was nog nauwelijks draaglijk. Het is op die manier een bevrijding, ik kon niet wensen dat het nog lang zou duren. Ook voor mijzelf niet, ik was op. Ik vond het al een vreselijk idee om hem in een verzorgingsinstelling te moeten plaatsen.
Toch was het een zeer harde klap. Het zal nog heel lang duren eer ik de pijn van de laatste jaren en de schok van zijn plotse heengaan heb verteerd. Ik ben wel sterk, en voel hem heel nabij. Anders zou het niet draaglijk zijn. Een immens gevoel van liefde blijft over.
Ik schreef dan ook op het overlijdensbericht de tekst van Paulus: "op het eind blijven nog drie dingen over: geloof, hoop en liefde. En de liefde is daarvan de grootste".
Aan ieder van jullie die dit nog te wachten staat, wens ik maar één ding toe: heel veel liefde. Dat zal de kracht blijven die het leven waard maakt geleefd te worden. Ook "daarna"...
Hoi Claudine, dat is inderdaad droevig nieuws... en nu is die fysieke zware periode afgesloten. Wat blijft zijn herinneringen van je echtgenoot en van de liefde, zoals je dat zo mooi schrijft... je echtgenoot zal altijd bij jou zijn...
Nu is het de kunst om een ander leven uit te bouwen, eentje terug met veel liefde...
Moet lukken!!
Johan
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Even een update. In deze 'zorg-volle' tijden, moeten heel wat chronische patiënten het doen met minder zorg. Wat heel wat extra be-zorg-dheid veroorzaakt. Geen kine, geen revalidatie meer. Ik zie mijn man snel achteruit gaan, ook al probeert hij thuis wel te bewegen en oefeningen te doen. Hij valt steeds meer, en één deze dagen zal hij op die manier toch in het momenteel zo gevreesde ziekenhuis belanden.
Kine is geen vitale zorg, zo zeggen ze. En dat is wel waar, dat begrijpen we ook. Het risico om in en kinesistenpraktijk het virus op te lopen, is groter dan het nadeel geen reva meer te krijgen. Maar het is pijnlijk en weinig hoopgevend om zien. Het verlies zal daarna niet meer kunnen opgehaald worden...
Ook voor ons allen, zoals in de maatschappij, zal er op ons eigen vlak een leven voor en een leven na bestaan.
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Lieve Claudine, ik wens je voor 2020 rust en hoop.
Ik duim dat je door de juiste mensen wordt omringd en stuur je alvast veel warmte en energie in het nieuwe jaar.
Fabienne
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Dag Claudine,
Ik wens jou en je je man veel sterkte toe.
Niet simpel om optimistisch te blijven bij zoveel onzekerheid.
Ik kan enkel hopen dat je daar in Frankrijk voldoende ondersteuning krijgt dat jou voldoende ontlast waardoor er ook ruimte is voor ontspanning en rust.
Warme groeten vanuit het koude België
Dank je, Fabi, voor je lieve reactie. Ik wens ook jou veel sterkte toe. Je eigen kind zien lijden is nog eens van een heel andere orde.
Het doet deugd alleen al te weten dat er lotgenoten zijn.
Ikzelf heb me heel lang erg eenzaam gevoeld, zonder hulp van familie of vrienden, en zwevend tussen hoop en ontgoocheling omdat er geen diagnostiek is - nog steeds niet. Nu de behandeling aanslaat en hij stabiel is, zijn er wel eens wat vrije uurtjes voor me, zodat ik een eigen leven kan uitbouwen en toch stilaan wat vrienden krijg. Maar het is niet zoals in België en we kunnen niet meer terug, door zijn zenuwziekte kan hij dat niet meer aan. Zo heeft ieder zijn last te dragen... We kunnen elkaar enkel een warm hart toedragen. Wat ik bij deze ook doe!
Lieve groet,
Claudine
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.