Netwerk voor mantelzorgers, van maandag tot zondag

Ik begrijp jullie heel goed, en denk niet dat jullie niet genoeg doen !!! De fout (als je dit zo kan noemen) ligt wel degelijk bij jullie ma. Ze eist jullie op ! Denk dat jullie er met vuile voeten zullen moeten doorgaan.... hulp inschakelen, en als ze die niet wil ? Zelf ook niet gaan, laten voelen.... soms kan je niet anders.... Ik zorg ook voor mijn ma, ze wilde ook geen extra hulp tot ik echt geweigerd heb, heel hard, maar broodnodig voor mezelf. Jullie zijn nog met twee, ik sta er alleen voor.... zus kijkt er niet meer naar om. Ik kan jullie wel vertellen dat ze zeker niet ondankbaar is maar wel veeleisend ivm het aanwezig zijn. Ik heb ook een gezin hé, en ook een zoon met een mentale beperking.... Ze klaagt ook veel over het alleen zijn. Maar ik hoor dat bij vele mensen dat het zo is. Ook dikwijls over pijn hier en daar enz... niet dat ik het niet geloof, maar het lijkt precies erger als ik er ben..... aandacht.... Dit even ter info, jullie probleem is niet alleenstaand, magere troost.... Veel moed en hopelijk vinden jullie hulp die jullie moeder wil aanvaarden !

Weer een zware zondag achter de rug. Mijn moeder blijft steeds langer bij ons op zondag. Ik denk dat ze het opzettelijk doet. Ze klaagt steeds en zegt : ik heb niemand meer. ENKEL jullie (mijn zus en ik). En dat is haar niet veel waard. Onze verjaardagen (laatst die van mijn man en schoonzoon) vergeet ze zogezegd. Ze ziet de kaarten staan maar doet alsof ze die niet ziet. Nochtans sturen we haar allemaal een kaart voor haar verjaardag. Ze krijgt cadeaus en bloemen van ons en onze kinderen. Maar als het aan ons is : niets. Ik bezoek haar om de 2 dagen. Laatst moest ik mij neerzitten en wachten....tot ze haar krant had gelezen. Ik kan niet meer, mijn zus en ik worden er ziek van. We zijn radeloos aan het worden! Dat kan niet meer!

2 | mensen      0 | Reacties

ik heb je antwoord op mijne naam geplaatst dus mis van mij sta op Flora H groetjes.

Bedankt voor je lieve reactie. Wat ons moeder wil is bij ons komen wonen. En wat ze ook wil (dat zegt ze ook) is dat we altijd doen wat ze wil. Ze zegt dat ons vader ook altijd deed wat ze wilde. Ze verandert altijd van gedacht en als we haar daarmee confronteren zegt ze : ik weet dat niet meer. Ik wil daar natuurlijk anderen niet mee lastigvallen, maar wij gaan eronder door. Niemand gaat er graag naartoe. Ook onze kinderen niet omdat ze altijd klaagt. En als ik denk aan zoveel lieve oudjes die men meteen in de armen zou sluiten, dat doet pijn. En ons vader was zo'n goed mens. Hij zag ons zo graag en wij hielden ook zoveel van hem. Hij was ons moeder en vader tegelijk. Wat hadden we hem graag kunnen vertroetelen! Na al die jaren spreken de mensen nog van hem : zo'n brave mens! Maar ons moeder is het tegenovergestelde, jammer!

Je doet zeker niet te weinig! Misschien kan je eens polsen bij je moeder wat voor haar dan het ideale scenario zou zijn. Wie weet kunnen jullie elkaar nog ergens in tegemoetkomen. En het feit dat je zo bezorgd bent, toont dat je het hart zeker op de juiste plaats hebt!

Mijn moeder is altijd heel erg verwend geweest. Vooal door mijn vader. Hij deed alles en beschermde haar in alles. Wij werden geacht hetzelfde voor haar te doen. Sedert mijn vader overleden is gaan mijn zus en ik om de 2 dagen bij haar langs, doen haar boodschappen, haar betalingen, halen haar elk om beurt elke zondag. ze eet dan bij ons en blijft de hele namiddag. We geven haar dan een maaltijd mee voor de maandag. Ze vindt dat helemaal normaal. Ze klaagt altijd dat ze alleen is. Wij kunnen het niet meer aan. We zorgde voor wat hulp maar ze wil het niet. Graag wilde ik weten of wij dan te weinig doen misschien?

2 | mensen      0 | Reacties