Hallo,
Het moet mij even van het hart.
Mijn moeder is 72 jaar en heeft constant last van draaierigheid door de ziekte van menière en verkalking in haar halswervels. Hierdoor kan ze niet veel meer en is haar dagelijks activiteiten heel verstoord.
Ze heeft dit ongeveer een halfjaar en is sindsdien ongelukkiger en ongelukkiger aan het worden.
Ikzelf werk in een herstelverblijf waar ik mensen zie die nog veel erger met hun gezondheid sukkelen als mijn moeder, maar mijn moeder lijdt zeer hard onder haar gezondheid.
Ik probeer mijn moeder om de twee weken te zien omdat ik nu in Kuringen woon en zij woont in Kortenberg.
Waarom ik het even niet meer weet is omdat het volgende is gebeurd? Iemand ervaringen hiermee?
Zaterdagavond waren we samen (mijn moeder en haar vriend, mijn man en ik) bij mijn meter en haar man, dat zijn vrienden van haar voor een nieuwjaarsetentje.
Dat gaat elk jaar door. Het was wel gezellig. Maar tijdens het praten werd mijn moeder boos omdat mijn meter zei van zichzelf, dat ze voelt dat ze ouder wordt en niet goed meer met alles mee kan.
Mijn moeder antwoordde haar heel kort af: ' jij moet veel zeggen, je bent zoveel jonger als ik'.
Aan tafel, toen we zaten te eten begon mijn moeder te wenen nadat mijn meter zei dat ze blij is dat ze eens lachtte. Mijn meter gaf haar dan wat extra aandacht en gaf aan dat ze erover moet praten. Maar mijn moeder werd heel boos, ze zei dat we moesten zwijgen en haar met rust moest laten. Dat niemand kan iets doen en ze zou liever een zware operatie hebben gehad dan wat ze nu heeft.
(Mijn meter is aan een nieuwe heup geopereerd)
Daarna vroegen we of ze wat water moest hebben om te drinken (omdat ze zo huilde) en dat wou ze ook niet, maar na 5 minuten vroeg ze dan wel water.
Ze had haar klop gekregen omdat ze een glas champagne had gedronken en een glas wijn. Terwijl dat ze mij een uur eerder had gezegd dat ze ging oppassen met het drinken van alcohol omdat ze er niet meer tegen kan. Ook neemt ze toch wel 3 zwaardere pillen per dag voor de ziekte van ménière.
Ook had ik ze mij gezegd dat 's avonds afspreken voor haar heel vermoeiend is. Dit heeft ze dan ook niet gezegd tegen mijn meter en haar man. Daardoor zal ze zich ook slecht gevoeld hebben, maar ze zegt dat niet.
Ik heb dit dan wel achteraf gezegd tegen mijn meter en haar man voor de volgende keer dat we afspreken.
Na dat voorval zat ze heel de avond met een heel droevig lang gezicht aan tafel. Maar we mochten niets zeggen tegen haar over haar. (wel over andere dingen)
Iedereen voelde zich wat ongemakkelijk en uiteindelijk heeft mijn meter en haar man over zotte dingen beginnen praten en gelachen zodat ze uiteindelijk mee lachte omdat lachen aanstekelijk werkt :-).
Ze kan ook moeilijk over haar gevoelens praten en zegt ook helemaal niet hoe ze zich echt voelt, verdrietig, schuldig,... Alleen zegt ze vaak dat ze zich draaierig voelt, slecht slaapt, zo van die dingen en dat haar pillen niet helpen. Ze zegt niet dat ze er het heel moeilijk mee heeft of van die dingen. Ik zie wel dat het aanvaarden ook heel moeilijk voor haar. Maar ze zegt dat niet.
Dat heeft ze nooit gekund eigenlijk. Ze gaat eerder steeds verwijten maken dan echt praten over de gevoelens.
In mijn ogen heeft ze het heel moeilijk met ouder worden en het feit dat ze de dingen niet meer kan zoals vroeger.
Ze zou liever een heup-operatie hebben of een andere operatie dat ze kon genezen, nu geneest ze niet het wordt erger (in haar ogen).
Ik begrijp haar wel, maar ze is heel gesloten. Ze wil het niet toegeven hoe hard ze er onder lijdt en hoe ongelukkig ze zich voelt, maar je ziet het op haar gezicht en aan haar gedrag. Zeg je er iets op, wordt ze kwaad.
Ze zal nooit tegen mij over haar echte gevoelens praten, maar eerder mij verwijten en op mij kwaad zijn. Ook zal ze nooit alles zeggen wat er is. Ik weet zeker dat ik heel veel dingen niet weet van haar.
Samen zitten bij een psycholoog heeft ook weinig zin want dat wil ze helemaal niet. Dan gaat ze zich verplicht voelen en weinig er uit komen.
Ze apprecieert mij wel als ik met haar afspreek en als we iets samen doen zoals ontbijten, eens naar de markt gaan,...
Ik luister dan ook wel naar wat ze wil vertellen maar zeg er niet veel op. Ik probeer wel te polsen, wat ze aan kan en wat niet en hoe ze zich voelt (draaierig,...)
Zoals bijvoorbeeld 's avonds afspreken is voor haar heel moeilijk. Ze kan dat niet meer aan. Dit heb ik dan ook gemeld aan mijn meter, die nu de volgende keer namiddag of 's middags
iets organiseert ipv 's avonds. Zelf zal ze het niet zeggen tegen hen, ze zal eerder kwaad zijn en met een lang gezicht zitten dan het toe te geven.
Het is heel moeilijk voor mij om te weten wat ze nu echt voelt en wat ze wilt. (En ook voor andere mensen)
Ik was erg geschrokken van haar boze reactie die zaterdag en ik moest er om wenen. Ik zie haar zo achteruit gaan.
Ik weet dus niet wat ik moet doen. Ze is in gesprek bij een organisatie normaal gezien, maar weet ik veel of ze nog in gesprek is daar. Ook gaat ze vaak bij de huisarts, maar weet ik veel wat ze daar vertelt...
Zelf ga ik bij een psycholoog voor zelfzorg.
Maar het blijft moeilijker en moeilijker om naar haar naartoe te gaan. Telkens ik met haar afspreek weent ze bijna elke keer of nu de laatste keer wordt ze boos.
Dat is nu al zeker 6 maanden bezig.
Groetjes,
N H.
Alleen ingelogde gebruikers kunnen een reactie toevoegen. Je kan hier inloggen of hier registreren als je nog geen account hebt.
