Netwerk voor mantelzorgers, van maandag tot zondag

Hier kan je toch geen éénduidig antwoord op geven. Alles hangt af van de aard van de zorg, de toestand van de patiënt en de mentale kracht van de mantelzorger. Wanneer de zorg de ganse dag aandacht eist van de mantelzorger loopt die gevaar zichzelf te verliezen en er onderdoor te gaan. Vergt de verzorging slechts sporadisch aandacht is de kans hierop veel kleiner. Als mantelzorger moet je altijd er op letten dat je nog voldoende tijd voor jezelf hebt. Desnoods dient er hulp van buitenaf ingeroepen te worden. De ene mens kan meer aan dan de andere. Eigenlijk zou verplegend en verzorgend personeel mee een oogje in het zeil moeten houden op de mantelzorger om tijdig te kunnen ingrijpen.

Ik zorg dag en nacht voor mijn man, en die heeft een heel moeilijk karakter, soms loop ik op de toppen van mijn tenen, hulp van buiten af inroepen is gemakkelijker gezegd dan gedaan, want hij tolereert geen hulp van buiten af! Soms is het heel zwaar, vooral ik zelf reuma heb!

Ik hou het zorgen voor en de zorgen om mijn moeder alleen maar vol omdat ik van de huisarts antidepressiva heb gekregen, zodat ik in ieder geval wat makkelijker in slaap val. Ook ga ik iedere woensdag zwemmen met een goede vriendin. Ik vind het heerlijk om zo een beetje sportief bezig te zijn. Ik spreek ook af met die vriendin dat ik het vijf minuten lang over mijn moeder mag hebben en daarna niet meer. En omdat mijn mobiel niet mee het water in gaat, ben ik ook echt even voor niets of niemand bereikbaar. Waar ik anders toch de neiging heb om tussendoor toch even te kijken of er nieuwe berichten zijn, is dat in het zwembad onmogelijk en dat geeft toch stiekem wel rust.
Ook staat er binnenkort een stedentrip met deze zelfde vriendin op de planning. Even helemaal weg. Even de boel aan een ander overlaten.
Mijn tip is denk ik wel duidelijk: doe vooral tussendoor wat andere dingen, leuke dingen. Schakel zoveel als je kunt ook eens anderen in en vooral: Voel je niet schuldig als je even je eigen batterij weer moet opladen.

Momenteel hou ik het precies niet meer vol. De zorg voor mijn moeder die nog steeds in mijn ogen licht dementerend is, zou normaal geen probleem mogen zijn, maar mijn broer die bij haar inwoont en zelf in behandeling is voor psychische problemen en die niet kan helpen, dat maakt het voor mij echt heel moeilijk en zwaar. Ik kan het niet meer met de glimlach. Ik ben moe, slaap slecht en kan me bijna tot niets meer aanzetten, alles is me teveel. Ik lees dan ook zoveel verhalen dat alles met de glimlach wordt gedaan, dan voel ik mijn nog slechter, want ik kan het niet meer met de glimlach. Ik ben onuitstaanbaar. Ik kan mijn moeder ook niet op kortverblijf doen omdat ik dan eveneens toch niet geniet van mijn eventuele vrije tijd, omdat ik dan constant angst ervaar dat er iets mis kan lopen. Ik heb dit ervaren toen mijn moeder in het ziekenhuis lag voor een open hart operatie. Ik was een ramp voor de verpleging, ik controleerde alles. En doordat ik zo controleerde heb ik ook fouten kunnen vermijden, bv bloedverdunners die door verpleging niet goed gecontroleerd werden en daardoor ipv niets een hele bloedverdunner wilde geven enz... ik wil maar aantonen, dat er wel fouten kunnen gebeuren die zware gevolgen kunnen hebben. Dus dat in gedacht, kan ik niet loslaten....met alle gevolgen van nu, dat ik niet meer kan. Ik ben zo zo bang dat als ik loslaat en niet kan controleren dat er iets fout zou lopen met zware gevolgen voor haar....het lukt me niet. Ik vind voor mezelf ook niet de juiste therapie om daarmee om te gaan. Het klinkt hier vandaag nogal zwart allemaal maar zo voel ik me de laatste weken. Moe en compleet opgebrand.

Beste Lisa. Ik lees jouw getuigenis, en ik zou je zo spontaan een dikke knuffel willen geven. Je klinkt inderdaad opgebrand en ik weet hoe dat voelt. Als mantelzorger moet je zoveel geven, fysiek en mentaal. Velen moeten opboksen tegen onbegrip van familie en instanties, tegen onbekwaamheid of onzorgvuldigheid van ‘professionelen’ vaak ook, en dat bovenop de dagelijkse zorgen en taken tbv de zorgbehoevende. Als ik het oordeel van mijn moeder’s geriater niet in twijfel had getrokken drie jaren geleden, en aangedrongen had op verdere behandeling, dan was ze na drie dagen behandeling op palliatieve beland en was ze er nu niet meer. Mijn ma haar huisdokter noemt wat ik toen daar in het ziekenhuis meegemaakt heb een horrorverhaal. Ik moest opboksen tegen familie ën specialisten en idd, die fouten die er gemaakt werden in het ziekenhuis... mijn dochter heeft sinds toen een panische angst om ooit in een ziekenhuis te belanden! Het kost allemaal zo immens veel energie en ja, dan geraak je opgebrand. Achteraf ben ik enorm blij dat ik doorgezet heb, want mijn moeder heeft ondertussen toch maar weer drie mooie jaren in goede gezondheid erbij op de teller. Dat is dan het mooie van het verhaal. Maar zelf ben ik door een hel gegaan. Het is vaak helemaal geen mooi verhaal, en dat mag gezegd worden, vind ik. Ik hoop dat je kan volhouden, maar als je niet meer kan, heb je jezelf niets te verwijten, want je draagt blijkbaar een heel zwaar kruis op je schouder. Veel liefs en sterkte en vooral een dikke knuffel met een energieboost erin!

Bedankt Els voor je medeleven en de warme liefdevolle knuffel, die ik dan ook heel graag aan jou geef.

Het is van dag tot dag leven. Weten dat verbetering maar tijdelijk is en dat de situatie in wezen verslechteren zal, maakt het extra moeilijk om vol te houden. Geniet zo veel je kunt van kleine dingen