Netwerk voor mantelzorgers, van maandag tot zondag

Het is moeilijk te aanvaarden wat je niet kan
veranderen.
Het valt mij ontzettend zwaar mama om te aanvaarden dat je echt
weg wil van deze aarde.

Ik begrijp dat het voor jou op is, dat je de zin van dit alles niet meer inziet.

Is het nu enkel nog mijn verlangen of angst die je hier houdt? Ben ik het nu die jou tegenhoudt?

Mij hart kan en wil je niet volgen en mijn geest is verward en troebel.
Ik vind geen rust en blijf worstelen met die ingewikkelde vragen.

Ik kan het niet begrijpen dat jouw lichaam al die maanden heeft gevochten en jouw geest nu los laat.
Wie moet ik nu volgen? Wie geeft mij hierin raad?

Wat moet jouw Beertje hier nu mee. Zelf soms vechtend tegen diezelfde duistere gedachten en nu vechtend voor twee.

Het doet mij pijn jou zo te zien mama en het baart mij zorgen. Niet opgewassen tegen de donkere storm die over ons beiden raast. Moet ik jou nu toch loslaten…..jou toch laten gaan?

Ik tracht het te aanvaarden moeke, ook al kost het mij zoveel energie. En nee mama ik zal wel blijven staan, ook al ben je weggegaan. Ik beloof het je! Maak je om mij maar geen zorgen. Beertje zal wel blijven staan.

Het valt mij alleen moeilijk om alleen die strijd aan te gaan. Hoe kan ik jou nu helpen om op jouw wens in te gaan.

Hoe dubbel de gevoelens om jou gelukkig te zien….alhoewel ik dit nooit meer zal zien. Oh, mama in mij lag de afgelopen jaren alleen maar het verlangen om dat zonnetje op jouw gelaat te zien.

Aanvaarden dat dit enkel een droom was van in de beginne. Het was enkel mijn droom en niet de jouwe. Het was enkel mijn intens verlangen……een hard en pijnlijk gevecht met mezelf en tegen mezelf. Een strijd waar ik alleen voor had gekozen blijkbaar.

Ik zou dus graag aanvaarden wat ik niet kan veranderen en ook dit is een strijd….mijn strijd.
Ik moet dus nu op zoek naar een mogelijkheid om de voor mezelf “ diep duistere” wens in vervulling te brengen.

Moet ik nu echt dat tengere bloemetje zelf nog kraken? Met die grote Berepoten van mij? Ik had ze liever rond jouw gezichtje gelegd en jou liefelijk getroost, mama.

Jou tussen mijn grote poten beschermd tegen die zwarte gedachten. Met klauwen en beten had ik ze dan kunnen wegdrijven. Ik had jouw grote Beer willen zijn. Maar deze strijd is zo moeilijk…goh laat die beker toch aan mij voorbijgaan.

Jouw Beertje

2 | mensen      0 | Reacties

Als ik eens na ga hoeveel tijd ik per dag besteed aan het uitzoeken en navragen van de mogelijke en noodzakelijke zorg voor mij en mijn mama.....dan is dit alleen al een fultime job. Ik vraag mij af hoe mensen dit moeten doen zonder ondersteuning???

2 | mensen      0 | Reacties