Het gaat slechter en slechter met mama. Alle behandelingen voor haar uitgezaaide darmkanker zijn stopgezet en ze krijgt alleen nog pijnstillers, waaronder morfinepleisters. Hiervan versuft ze, ze slaapt zo'n 20 uur per dag.
Ook mentaal gaat het slechter. Dagen van de week, uur en tijd, zomer of winter, ze weet het niet meer. Dingen die vijf minuten geleden zijn gebeurt, kan ze zich niet meer herinneren. Dingen die twintig jaar geleden zijn gebeurt, herinnert ze zich alsof het letterlijk gisteren was. Ze heeft ook nog steeds geen idee dat ze binnenkort zal sterven. Dat maakt het voor haar misschien wel makkelijker; ze zal niet lang in angst zitten.
Wat het voor ons wel moeilijk maakt, is haar toenemende agressie. Vooral mijn vader moet het ontgelden. Hij is een luiwammes die nooit iets doet in het huishouden en als hij het wel doet, doet hij het verkeerd. Dat vertelt ze dan tegen iedereen die op bezoek komt. Niet dat die niet beter weten, maar het is zó genant en zó verdrietig voor mijn vader dat hij dat iedere keer moet aanhoren, terwijl hij op zijn 78e zijn magere benen onder zijn gat uit rent voor haar. Ze hoeft maar te piepen en hij doet het.
Ik voel mezelf bozer worden op haar, maar wat heeft dat voor nut? Ze is extreem vijandig en een enorme kattekop, maar ze weet het niet! Ik heb het verschrikkelijk met haar te doen, maar ook (en misschien op dit moment nog wel meer) met mijn vader. Die arme man verdient veel en veel beter.
Ik zou graag willen weten of anderen dit herkennen en of iemand tips heeft om hiermee beter om te gaan. Dit is een haast onhoudbare situatie geworden.
We hebben heel lang gehoopt dat we mama tot aan haar einde thuis konden houden, maar of dat nu het verstandigste is...
Kortom, de spanningen nemen toe. Help!
Alleen ingelogde gebruikers kunnen een reactie toevoegen. Je kan hier inloggen of hier registreren als je nog geen account hebt.
