Jeroom is mantelzorger voor zijn vrouw, Rita. Na een fikse waarschuwing dat de zorg te zwaar zou zijn, ging Jeroom toch vol voor zijn taak als mantelzorger. Hij is mantelzorger met hart en ziel! Hoe waren zijn eerste stappen als mantelzorger? En waar heeft hij het moeilijk mee? Wij stelden hem onze acht mantelzorgvragen.
1. Hoe ben je mantelzorger geworden?
“In april 2010 werd Rita opgenomen in het ziekenhuis voor een open beenwonde, ten gevolge van een slechte doorbloeding. Tijdens haar opname werd ze getroffen door MRSA, de ziekenhuisbacterie. De artsen gaven ons twee oplossingen: een amputatie van het been met daarna een onmiddellijke start van de revalidatie of het wegsnijden van het aangetaste weefsel, met nadien een behandeling met zuren en een huidoverplanting. Het tweede voorstel zou een lang herstel en hoger prijskaartje betekenen. Na overleg met Rita en de kinderen kozen we toch voor deze optie. De ingreep verliep zonder problemen. Maar toen de dermatoloog op 20 april op controle kwam, kreeg Rita een beroerte. Die datum staat nog altijd in mijn geheugen gegrift!”
“Haar rechterzijde is volledig verlamd en ze heeft geen krachten meer in beide benen. Ook het kortetermijngeheugen is zwaar aangetast. Enkel de linkerarm en -hand functioneren nog. In het revalidatiecentrum kreeg ik de raad van de directrice om Rita te laten opnemen, want de zorg zou heel zwaar zijn. Ik had mijn antwoord snel klaar: misschien moest ze me dan maar meteen twee spuitjes geven, dan was het voor mij en Rita meteen voorbij. Mijn besluit stond vast, en na 25 weken revalidatie kon Rita terug naar huis. Wanneer we het centrum verlieten kreeg ik toch nog een bemoedigend woordje van de directrice: “Bij jullie kan het lukken! Het huis is er geschikt voor, je staat achter je taak en ook je kinderen zijn gemotiveerd. Ik hoop dat mijn man op dezelfde manier zou reageren dan jij.” Zes jaar later betekenen deze woorden nog veel voor me, zeker wanneer ik een moeilijk moment heb.”
2. Hoe ervaar je de zorg?
“Samen met de kinderen ben ik er destijds met volle moed tegenaan gegaan! Dankzij de hulp van verplegend personeel en therapeuten in het revalidatiecentrum werden we bijzonder goed voorbereid op onze taak. Er werden ons technieken om te tillen en transfers te doen aangeleerd en ook op emotioneel vlak kregen we de nodige ondersteuning.”
“Ik heb ook het geluk gehad dat ik onze woning niet drastisch moest aanpassen. Wij wonen in een soort van bungalow, dus alle ruimtes waren vrij goed toegankelijk. Ik moest enkel een inloopdouche en een talud om het huis binnen te komen, voorzien. Een nieuwe wagen was ook noodzakelijk.”
“Sinds 20 april 2010 heeft ons leven een volledig andere wending gekregen. Ik was amper drie maanden met pensioen, en we hadden nog zoveel leuke dingen gepland. Het heeft niet mogen zijn. Maar ik heb 44 jaar geleden gezegd: in goede én kwade dagen. Daar hou ik me aan en ik heb er nog geen moment spijt van gehad!”
3. Wat zijn de mooie momenten?
“Ik merk dat we nu, nog meer dan vroeger, genieten van de kleine dingen. We fleuren allebei op wanneer we onze kinderen en kleinkinderen zien. We doen geregeld - zo’n twee keer in de maand - een restaurantbezoekje. We gaan wel steeds naar dezelfde adresjes, ze kennen ons daar al en Rita voelt haar dan op haar gemak. Zelfs van een ritje met de wagen of samen televisie kijken, kan ik genieten.”
“Dankzij de hulp van familie, vrienden, huisarts, verpleging, kinesist en logopedist kunnen we dit allemaal blijven bolwerken. Daar zijn we iedereen enorm dankbaar voor!”
4. Wat zijn de moeilijke momenten?
“Rita heeft last van afasie, een taalstoornis die kan optreden na een beroerte. Dat is zeer vermoeiend, zowel voor Rita als voor mij. Veel mensen zeggen me dat ik me sterk hou, maar zij weten natuurlijk niet alles. Ik heb wel degelijk momenten waarbij het mij allemaal teveel wordt en dat ik zelfs niet meer ‘kan’ huilen. Soms word ik ’s nachts wakker en begint alles in mijn hoofd te tollen. Ik heb het vooral moeilijk wanneer ik merk dat Rita pijn heeft. Of wanneer we slecht nieuws krijgen, zoals een brief van het RIZIV dat de logopedie niet meer wordt terugbetaald, ook al vinden de artsen dat wel belangrijk. Dat is weer een hap van zo’n negen keer € 22 per maand uit ons pensioen.”
“Wanneer ik het moeilijk heb, probeer ik de dingen van me af te schrijven. Zo stuur ik soms om twee uur ’s nachts een berichtje naar mijn zorgcoördinator om mijn hart te luchten. Toch hoop ik dat ik mijn taak als mantelzorger nog lang kan volhouden!”
5. Wat doe je om te ontspannen?
“Ik ga graag vissen op zee. Dat doe ik in de Noordzee, zo’n 40 km verwijderd van de kust. Waar de bootwrakken liggen, vissen we op wijting, rode poon, platvis en jonge kabeljauw. Soms vis ik ook in de Oosterschelde, nabij Vlissingen of aan het kunstmatige eilandje ‘Neeltje Jans’. Naast vissen, pik ik ook graag een volleybalwedstrijd mee van Asterix Kieldrecht.”
6. Maak je gebruik van enige vorm van dienstverlening?
“Ik krijg hulp van het Wit-Gele Kruis. Daarnaast krijg ik regelmatig een bezoekje van de wijkverantwoordelijke van Samana. En er komt ook een poetshulp langs, die doet af en toe ook de strijk, schilt aardappelen of doet boodschappen. Rita is altijd huisvrouw geweest. Toen zij in het revalidatiecentrum was, moest ik het dus opeens in mijn eentje redden. Ik heb leren koken en gemerkt dat ik dat graag doe. Maar zelfs na zes jaar leer ik nog steeds dingen bij.”
7. Hoe hou je de balans tussen de zorg, je hobby’s en je familieleven?
“We hebben het geluk gehad dat we aan het begin van onze mantelzorgtaak goed ondersteund werden door het revalidatiecentrum. Rita, ik en de kinderen hebben de nodige psychologische hulp gekregen. Zo wisten we waar we ons aan mochten verwachten. Allemaal hebben we de fases, die optreden na een traumatische gebeurtenis, doorlopen. En hoewel iedereen een protestperiode heeft gekend, aanvaarden we de situatie nu zoals ze is. Naast het aanvaarden van de situatie, vergde het ook een organisatorische aanpassing, want ons leven was niet meer zoals voorheen. Maar dankzij alle hulp die we krijgen, loopt dat nu allemaal vrij goed.”
8. Heb je een tip voor andere mantelzorgers?
“Wanneer je plots geconfronteerd wordt met een mantelzorgsituatie, is het belangrijk om zoveel mogelijk mensen te betrekken bij de zorg. Je moet je kwetsbaar durven opstellen tegenover je kinderen en hulpverleners. Daarnaast is het belangrijk om veel te babbelen! Hou problemen niet voor jezelf. Voor mij helpt het om mijn zorgen van me af te schrijven.”
“En ten slotte: blijf positief en tracht te genieten van de vele kleine en leuke momenten!”
Meer weten over Jeroom? Bekijk zijn profiel voor de laatste updates en geef hem een warm hartje!
Om de twee weken kiezen wij een ‘mantelzorger van de week’ die we in de bloemetjes zetten. Ken of ben jij iemand die hiervoor in aanmerking komt? Stuur dan een mailtje naar info@ma-zo.be!
Bekijk alle 'Mantelzorgers v/d week'!
8 reacties
08 december 2016
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Hier lees je …
0 reacties
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Rita Nevelsteen is een van …
0 reacties
Ik vind het een supertip Jeroom! Hoewel het niet altijd gemakkelijk is om je kwetsbaar op te stellen. Want vaak wil je je net sterk houden en tonen dat je het allemaal wel aankunt. Tot je plots tegen een muur loopt en over je grenzen gaat ...
Een warm hartje voor jou Jeroom!
Van jouw verhaal word ik stil Jeroom! Ikzelf vergeet soms te genieten van de vele kleine dingen, dus dat neem ik zeker mee!
Beste Jeroom,
Heel erg bedankt voor jouw openhartige getuigenis. Dit geeft steun aan veel mantelzorgers. Een warm gouden hartje voor jouw en jouw familieleden.
Dag Jeroom
Ik herken zoveel in jouw verhaal. Hier ongeveer zelfde verhaal met mijn man.5/05/2010 heel zware trombose gedaan, 8 weken voor brugpensioen. Links verlamd, niet meer kunnen praten. Dit jaar in maart een tweede trombose, jammergenoeg is thuiszorg niet meer aan de orde. Verblijft in wzc maar ieder weekend haal ik hem van vrijdag tot en met maandag naar huis. Ook wij genieten van iedere seconde van de kleine dingen,en ik probeer zo positief mogelijk te zijn. Mijn man is mentaal wel prima in orde. Soms is het moeilijk met het niet meer kunnen praten . Ik wens jullie sterkte en veel mooie momenten toe. We gaan ervoor hé! Een héél warm hartje van mij!!!
Mooie getuigenis, en zo herkenbaar. Dankbaar zijn voor elke dag en dat ze er nog zijn.
een warm hart voor jou, dat heb je meer dan verdiend.
M-Louise Le Clercq
Deze reacties die ik nu krijg zijn vitamientjes die mij sterken. Ik wens alle mantelzorgers de kracht toe om sterk uit de hoek te komen en de zware taak met LIEFDE uit te oefenen. Tegen onze verpleegsters zeg ik al plagende al eens dat ze mij WAL-therapie moeten geven. (WAL = Warmte-Aandacht-Liefde)
Ik wens je heel veel moed en kracht Jeroom om deze zware taak vol te houden, maar iets wat je met LIEFDE doet lukt altijd. Een warm hartje van mij!
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.