Toen Rosette een hersenbloeding kreeg, werd haar man, Alfons, opeens mantelzorger. Meteen moest Alfons alles leren over het huishouden én over mantelzorg. Geen gemakkelijke opdracht! Hoe doet hij het? Wij stelden hem onze acht mantelzorgvragen.
1. Hoe ben je mantelzorger geworden?
“Op 4 september 2013 werd ik mantelzorger, heel plots. Ik was even uit huis. Wanneer ik terug kwam, vond ik mijn vrouw, Rosette, op de grond. Ik heb onmiddellijk de kinderen en huisarts opgebeld. Terwijl ik wachtte op hulp, probeerde ik Rosette weer bij bewustzijn te krijgen. Toen ik haar op de zetel legde, begon ze over te geven. Niet goed, toch was ik opgelucht dat ik een teken van leven kreeg. Toen de huisdokter er was, hebben we meteen de ambulance gebeld. Rosette had een hersenbloeding gehad.”
“De drie weken dat ze in het ziekenhuis moest verblijven, waren de drie meest onzekere weken van mijn leven. Van het ziekenhuis kreeg ik niet zo veel informatie. Toen een vriend, die in een gelijkaardige situatie zat, op bezoek kwam, zag ik meteen aan zijn blik dat Rosette nooit meer de oude zou worden. Daarna viel het verdict: de linkerhelft van haar lichaam is verlamd van kop tot teen. Ze kampt ook met slikproblemen en is vaak in de war. Het leven zoals ik het kende, was dus voorgoed voorbij.”
2. Hoe ervaar je de zorg?
“Ik vind het heel zwaar! Toen we kinderen kregen, hadden we afgesproken dat zij zou thuisblijven. Zij was volledig verantwoordelijk voor het huishouden. Ze deed echt alles en daar ben ik haar nog steeds enorm dankbaar voor! Maar aan deze situatie kwam plots een einde. Opeens moest ik alle taken overnemen: koken, strijken, ... Daarenboven kwam ook de zorg voor mijn vrouw. Zelfs na drie jaar ben ik nog steeds dingen aan het bijleren over het huishouden en over de speciale zorg die mijn vrouw nodig heeft.”
“Doordat ze volledig verlamd is aan één kant, heeft ze hulp nodig bij alles. Dus ik moet voortdurend bij haar zijn. Wanneer ik haar zeg dat ik haar zakdoek in haar linkermouw heb gestoken en ik ga even de kamer uit, roept ze me al snel terug omdat ze haar zakdoek niet vindt. Vaak vraag ik me af of ze dat nu echt vergeten is of dat ze gewoon niet graag alleen is.”
“Ook al heb ik het zwaar, hulp vragen bij mijn mantelzorgtaak vind ik heel erg moeilijk. Ik ben het gewoon om alles zelf op te lossen. En zeker als het over de zorg voor mijn vrouw gaat, ben ik heel perfectionistisch. Ik wil enkel het beste voor haar. Daarom wil ik haar zo lang het kan zelf verzorgen.”
3. Wat zijn de mooie momenten?
“We hebben elkaar ruim 50 jaar geleden leren kennen in de Chiro. En om, na al die tijd, nog steeds samen te kunnen zijn bij ons thuis, dat vind ik onbetaalbaar. Ook al komen hier extra zorgen bij kijken. Ik heb enkele hulpmiddelen gemaakt waardoor Rosette nog een aantal dingen zelfstandig kan doen, zoals bijvoorbeeld het schillen van aardappelen. En wanneer ik afwas, wil zij steeds afdrogen. Wanneer ze die dingen doet, fleurt ze helemaal op. Zich nuttig voelen, vindt ze heel belangrijk. Het geeft haar gemoedsrust. Ook tijdens het koken, vraag ik altijd haar mening en laat ik haar proeven.”
“We spreken ook nog geregeld af met vrienden om te petanquen. Ook Rosette doet dan mee. Op zo’n momenten lijken onze zorgen even helemaal te verdwijnen. Dan gaat onze aandacht volledig uit naar het zo goed mogelijk gooien met onze petanqueballen!”
4. Wat zijn de moeilijke momenten?
“Na een verblijf van acht maanden in een revalidatiecentrum had ik al snel besloten om Rosette thuis te verzorgen. In het centrum zat ze vaak helemaal alleen in haar rolstoel, zonder iemand om haar heen. Rosette is soms té goed en té braaf. Zelfs als ze iets nodig had, durfde ze dat soms niet te vragen. Ze klaagde nooit. Toch merkte ik dat ze daar niet gelukkig was. Haar thuis verzorgen is wel zwaar, maar ik geloof echt dat dat het beste is voor haar.”
“Ik heb het gevoel dat mijn kinderen daar anders over denken. Voor hen zou ik het me heel wat gemakkelijker kunnen maken door Rosette te laten opnemen in een woonzorgcentrum. En als ik soms aangeef dat ik het moeilijk heb, dan is dat voor hen ook de enige oplossing. Dat doet pijn. Want ondanks mijn zware taak, wil ik het toch zo lang mogelijk volhouden. En soms heb ik dan gewoon nood aan iemand die vraagt hoe het me gaat en een luisterend oor wil zijn. Hopelijk draaien mijn kinderen op dat vlak een beetje bij.”
5. Wat doe je om te ontspannen?
“Rosette gaat twee keer in de week, woensdag en vrijdag, naar een dagverzorgingscentrum. Elke woensdag ga ik fietsen met vrienden. Daar kijk ik altijd enorm naar uit. Hoewel ik merk dat ik er de laatste tijd niet meer voor de volle 100% bij ben. Vroeger dacht ik tijdens die fietstochtjes aan niets anders dan het fietsen zelf. Nu denk ik ook vaak aan de risico’s. In februari was ik gevallen met de fiets en moest ik drie weken in het ziekenhuis blijven en twee maanden herstellen in een kortverblijf. Dat wil ik niet nog eens meemaken. Niet enkel voor mezelf, ook voor Rosette. Want wie moet er dan voor haar zorgen? Gelukkig willen mijn fietsvrienden daar rekening mee houden.”
“Ik ga ook één keer in de week tennissen. Ik moet wel toegeven dat ik me over beide activiteiten soms wat schuldig voel tegenover Rosette. Maar we hebben een aangepaste wagen en bij de tennisclub hebben ze sinds kort een toilet voor andersvaliden, dus nu kan ik Rosette zeker eens meenemen.”
6. Maak je gebruik van enige vorm van dienstverlening?
“In het dagverzorginscentrum voelt Rosette zich echt goed. Daar ben ik blij om. Wanneer ze ’s avonds thuiskomt, vertelt ze wat ze die dag gedaan heeft. En van het centrum krijg ik een boekje mee waar ze elke keer inschrijven hoe het met Rosette ging. Ze doen ook geregeld een toertje met een aangepaste fiets. Ik ben blij dat ze dan ook eens even een frisse neus kan halen. Verder komt Familiehulp twee keer in de week voor twee uur langs en komt er ook een poetshulp.”
7. Hoe hou je de balans tussen de zorg, je hobby’s en je familieleven?
“Ik heb het gevoel dat ik altijd tijd tekort kom. Sommige hobby’s heb ik moeten opgeven. Zo waren we beiden graag creatief bezig. Ik deed aan zandstralen. Dat heb ik jammer genoeg moeten opgeven, omdat ik dat niet meer kon combineren met de zorg voor Rosette en het huishouden. Dat is een bewuste keuze geweest en daar heb ik me nu ook bij neergelegd. Het zorgen voor mijn vrouw geeft me veel meer voldoening.”
8. Heb je een tip voor andere mantelzorgers?
“Zorg ervoor dat je voldoende op de hoogte bent van alles wat met mantelzorg te maken heeft! Je uitgebreid informeren is dus de boodschap. En vaak is dat niet evident want dat betekent dat je zelf actief op zoek zult moeten gaan naar antwoorden. Ik zit geregeld op het internet om nieuwe dingen op te zoeken die mij kunnen helpen bij mijn zorg voor Rosette.”
“Een bijkomende tip: zorg ervoor dat je altijd goed overeen komt met de familie. Want als er een haar in de boter zit, zie je daar enorm van af!”
Meer weten over Alfons? Bekijk zijn profiel voor de laatste updates en geef hem een warm hartje!
Om de twee weken kiezen wij een ‘mantelzorger van de week’ die we in de bloemetjes zetten. Ken of ben jij iemand die hiervoor in aanmerking komt? Stuur dan een mailtje naar info@ma-zo.be!
Bekijk alle 'Mantelzorgers v/d week'!
4 reacties
07 november 2016
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Hier lees je …
0 reacties
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Rita Nevelsteen is een van …
0 reacties
Chapeau Alfons!!!!
Een ferm hart onder de riem Alfons! Het kan niet evident zijn dat ineens alles op jouw schouders terecht komt. Ik zou zeggen: probeer toch hier en daar hulp te vragen en te aanvaarden. Een moeilijke opdracht, ik weet het!
Proficiat Alfons !Ik ben in hetzelfde geval geweest! Heb direct al mijn sociale activiteiten
stop gezet enkel en alleen om voor mijn vrouw te zorgen . Mijn vrouw was toen 75 jaar
en ik 72.Probeer hulp en zeker aanvaard hulp, want alleen is dat niet vol te houden. Ook mijn vrouw was eenzijdig verlamd (rechts) en kon bijna niets meer. En alle hulp die
je kunt krijgen moet je zeker aan nemen . Veel moed en sterkte Alfons.
andre.vanmeirhaeghe@telenet.be
Een dikke proficiat Alfons! Jouw taken zijn onbetaalbaar! En met zoveel liefde gebracht!
Bea
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.