Op donderdag 22 juni waren we te gast op de ‘Dag van de Mantelzorg’ in Limburg. Hangar 58, aan de rand van het domein Bokrijk, was het mooie decor. Het werd letterlijk en figuurlijk een warme dag! Met een goede 34°C, was het puffen geblazen. De vele mooie initiatieven en aanwezigen deden de temperatuur nog meer stijgen. We kregen een standje op de Zorg-infobeurs en mochten, samen met Carine Gilissen, een lezing geven over Ma-zo. De getuigenis van Carine liet niemand onberoerd! Dat verdient een korte samenvatting:
Carine Gilissen, zelf mantelzorger, schrijft op vrijwillige basis voor onze website Ma-zo. Ze is 55 jaar en zorgt voor haar moeder en voor haar broer en zus met een mentale beperking.
“Sinds het overlijden van mijn vader, ik was toen 11 jaar, loopt ‘zorgen voor’ als een rode draad door m’n leven. Ik hielp bij het huishouden, maar daar bleef het niet bij. Ook financieel deed ik mijn bijdrage. Toen ik 14 was, werkte ik als jobstudent in de horeca.”
“Er zijn weinig zorgeloze momenten geweest in mijn familie. Jaren later merkte ik dat ik het overlijden van mijn vader nooit volledig verwerkt had. Na een lezing van Manu Keirse, psycholoog en specialist in rouwverwerking, kreeg ik tips om het diepe verdriet alsnog te verwerken. Één van die tips was schrijven. Nu sta ik vaak op in het midden van de nacht - wanneer alles stil is - om te schrijven.”
“Al van kinds af aan viel ik geregeld flauw. Na talloze cardiologische onderzoeken werd in 2008 een diagnose gevonden: het Brugada syndroom. Dat wil zeggen dat ik een verhoogd risico heb op een plotse dood. Er werd een defibrillator ingeplant die me redt bij elke aanval. Ook hier verwerk ik de dingen door het van me af te schrijven.”
“Mijn pen is mijn lotgenoot. Tot april 2015. Toen werd er kanker vastgesteld bij mijn man, Marc. Onze wereld stond stil, mijn pen ook. Verschillende onderzoeken, extra zorgen, … Onze dagen werden nog drukker. Want ook de zorg voor mijn moeder, broer en zus was er nog. We leefden aan 200 km per uur. Na een zware operatie volgde een periode van herstel. Het werd een zomer zonder vakantiegevoel.”
“Alsof het allemaal nog niet genoeg was, werden mijn moeder en schoonvader in die periode met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Gelukkig verbleven ze in hetzelfde ziekenhuis. Ik rende van de ene naar de andere verdieping. Niet veel later overleed mijn schoonvader aan terminale dementie. Tijd om te schrijven was er niet. Ik voelde me leeg.”
“Tot ik de vraag kreeg om te schrijven voor de website ma-zo.be. Veel had ik er niet voor nodig: een kladblok en pen. En ik begon terug te schrijven. Sindsdien probeer ik de moeilijke momenten van me af te schrijven. Wanneer ik me alleen op de wereld voel, nood heb aan een luisterend oor of de dankbaarheid voel van de persoon waar ik voor zorg, schrijf ik dat neer. En wanneer het schrijven te zwaar voor me is, open ik de website en lees ik de vele getuigenissen van andere mantelzorgers. Er zijn zoveel mensen die zich belangeloos inzetten voor iemand anders. Het maakt een mens zoveel mooier!”
1 reactie
30 juni 2017
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Hier lees je …
0 reacties
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Rita Nevelsteen is een van …
0 reacties
Ieder van ons heeft zijn eigen mantelzorgverhaal en dat is een grote pluim waard. Op de dag van de mantelzorg in Bokrijk was ik er ook. Ik vond in de laatste voordracht door dokter Lieven Ostyn weer nieuwe zuurstof. De muzikale afsluiter van de dag was puur genieten, ik ben al zingend naar huis gereden. Dankjewel Samana Limburg!
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.