Mensen blijven me verbazen. Zowel in positieve als in negatieve zin.
Na ruim tien jaar voor haar gezorgd te hebben, is mijn inwonende moeder recent overleden. De laatste weken voor haar dood waren best zwaar: gebroken nachten en overdag constant met haar verzorging bezig zijn, terwijl je beseft en probeert te accepteren dat het deze keer niet meer goed komt.
De dag na haar overlijden kreeg ik griep. En ik was zo al uitgeput, had er tenslotte ook al tien jaar zorg opzitten. Tien jaar van opsluiting, eigenlijk. Maar ik ben van nature nogal een kluizenaar, dus het isolement viel me niet zo zwaar. Het was eigenlijk ook geen echt isolement, want ik heb in die jaren veel visite gehad. Heel veel. Soms tè veel.
En dan was er de overrompeling: telefoontjes, mails, bezoekjes en mensen die je zelfs de dag na het overlijden al beginnen claimen: ‘ik kom je halen, nu kan je weg, je moet er eens uit!’. Opmerkingen als ‘pas maar op dat je niet in een zwart gat valt!’, ‘ik weet hoe je je voelt, ik voelde mij ook zo’, en ook nog: ‘had je mijn mail niet gezien?’...
Oef.
Uh? Neen, ik wil niet ergens in een cafeetje een kop koffie gaan drinken. Ik wil graag even alleen zijn en ongegeneerd kunnen huilen als het gemis mij plots overvalt.
Neen, ik zal niet in een zwart gat vallen, ken je mij dan niet, ik ben heel energiek en heb zo vele jaren vanalles wat ik graag wilde doen gelaten vanwege het voltijdse mantelzorgen.
Neen, je weet niet hoe ik mij voel, jouw situatie was totaal anders dan de mijne: mijn moeder was zwaar dement, de jouwe heeft tot op het einde nog met je gecommuniceerd.
Ja, ik had je mail gezien, maar ik had even geen zin om meteen te antwoorden, kan je dat begrijpen? Ik zou graag met rust gelaten worden, laat je mij even wennen aan de nieuwe situatie? Gun je mij een paar weken om wat dingen op te ruimen, om in alle rust samen met mijn kinderen wat herinneringen op te halen?
En dan de volgende ochtend toch gewoon weer die smsjes, van dezelfde mensen die je nu juist gevraagd hebt om je even met rust te laten. Uh?
Het heeft mij verbaasd Zijn dat goede bedoelingen, of is dat egoïsme, een gebrek aan empathie en sympathie? Ja, het heeft mij echt verbaasd. Of zoals politici soms zeggen: ik heb er akte van genomen.
In tijden van nood, kent men zijn vrienden.
Mijn taak is volbracht. Veel sterkte aan alle mantelzorgers. Als ik nu terugkijk, is het eigenlijk ongelooflijk wat een parcours ik met mijn demente moeder doorlopen heb. Een parcours waar velen van jullie net aan zijn begonnen, er middenin zitten of bezig zijn met de laatste loodjes.
Ik wens jullie allen, als het afscheid strakjes komt, vooral veel empathie en sympathie toe.
En voor nu vast veel moed en een heel dikke knuffel.
Els
Alleen ingelogde gebruikers kunnen een reactie toevoegen. Je kan hier inloggen of hier registreren als je nog geen account hebt.
