Ik ben zo ontzettend kwaad op en teleurgesteld in mijn zus! Onze moeder heeft uitgezaaide kanker en wordt niet meer beter. Op dit moment wordt ze nog behandeld om haar leven te rekken en ze vecht dapper om nog een tijd bij ons te kunnen blijven.
Maar de bijwerkingen van de medicijnen en de chemo eisen wel hun tol. Ze is moe, beweegt zich moeilijk, heeft weinig eetlust, heeft altijd wel ergens pijn en heeft anomische afasie. Dat laatste is volgens de neuroloog een normaal symptoom van wat men 'chemobrein' noemt.
Mijn vader en ik helpen waar en wanneer we kunnen. Dat valt niet mee naast mijn werk en eigen huishouden. Ik heb al huishoudelijke hulp aangevraagd bij de gemeente waar we wonen (en als dat niet lukt, regel ik het wel op een andere manier) en ik heb ook al voor diverse hulpmiddelen in en om het huis gezorgd. De buurvrouw is ook altijd bereid om in te springen. Al met al ploegen we er ons doorheen. Soms wat minder gestructureerd, maar over het algemeen redelijk.
Wie niet redelijk is, is mijn zus. Omdat ze de oudste is, denkt ze de baas te kunnen spelen en "de situatie thuis" (ze noemt het kanker-beestje nooit bij zijn naam) naar haar hand te zetten, maar omdat ze enkele dorpen verderop woont, heeft ze eigenlijk geen idee wat "de situatie thuis" eigenlijk precies is. Ze komt iedere week (nou ja, zolang het haar uitkomt dan) langs om met papa de wekelijkse boodschappen te doen, zegt even snel iets tegen mama en maakt binnen een half uur weer dat ze weg is. De boodschappen opruimen laat ze aan papa over. Dat die dat misschien ook niet meer aankan, daar denkt ze niet over na. Dat ziet ze niet eens in haar haast om zich weer op haar eigen belangetjes of die van haar vriend te richten.
In de tussentijd trekt ze de meest voorbarige en belachelijke conclusies. Trekt mama een beetje met haar been omdat haar voeten zo zeer doen? Mama moet in een rolstoel (de dokter vindt dat ze moet proberen in beweging te blijven). Mama heeft geen eetlust? Hup, sondevoeding. Oh, en dan ook maar meteen een stoma (de dokter wil voorlopig geen onnodige operaties en een sonde en stoma zijn niet aan de orde).
En als klap op de idiote vuurpijl: mama vergeet wat woorden, dus nu heeft zuslief besloten dat mama dement aan het worden is. En dat dat betekent dat zij en ik samen, achter de rug van onze beide ouders om (omdat ze weet dat papa vierkant achter de nog steeds ijzeren wil van mijn moeder staat) over "de situatie thuis" moeten praten.
Mensen, wat voelt dit verkeerd! Mijn moeder is zeer zeker niet dement, ze gooit alleen haar kont tegen de krib als mijn zus met haar volgende opdringerige eisenpakket aankomt. Alleen als papa en/of ik haar hetzelfde vriendelijk voorleggen (en dus haar het idee geven dat de beslissing nog bij haarzelf ligt), dan gaat ze zondermeer akkoord.
Maar dit stiekeme gedoe, dit gekonkel, dit onmachtig proberen te maken van onze kwetsbare, maar nog lange niet wilsonbekwame moeder maakt me woedend en verdrietig. Het voelt als verraad als ik achter de rug van mijn ouders om, met mijn zus in discussie ga. Ik kan haar er ook niet van overtuigen dat ze het mis heeft en dat ze dat wel zou begrijpen als ze de moeite nam om eens wat vaker dan eens in de week contact op te nemen. Met onze ouders dan welteverstaan. Of als ze een keer meeging op controle en eens praatte met de artsen. Maar dat doet ze niet, want daar moet ze weer vrij voor vragen van haar werk (ik ook, maar dat doet er blijkbaar niet toe). Ze heeft overal commentaar op, maar voert geen moer uit om het makkelijker te maken.
Dit wordt gegarandeerd een keer ruzie, ook al wil mijn moeder dat niet. Wat moet ik doen? Wat zouden jullie doen?
Alleen ingelogde gebruikers kunnen een reactie toevoegen. Je kan hier inloggen of hier registreren als je nog geen account hebt.
